18. Νοσταλγία ψυχής

Ηλιοβασίλεμα στης θάλασσας την αμμουδερή ακτή
και η ψυχή μου χάνεται σε μια νοσταλγία θεϊκή
Εσένα πολυαγαπημένε μου κάπου στο βάθος για να δει
και τον θεϊκό έρωτα της ταπεινής καρδιάς μου να σου πει.
 
Πολλές χαρές δοκίμασα, Θεέ μου, εδώ στη γη
μα καμιά δεν μου γέμισε την ψυχή όσο Εσύ
όλες γρήγορα περνούσαν κι έφευγαν γοργά
και έμενα στο τέλος μόνος, αναζητώντας τη χαρά.
 
Σαν τα κύματα της θάλασσας οι χαρές
πρόσκαιρες, επιπόλαιες, προσωρινές
αγγίζουν με ψευδαισθήσεις τις ανθρώπινες καρδιές
και τις απομακρύνουν από τις αιώνιες αληθινές
 
Όποιος Θεέ μου δεν σε έχει γνωρίσει
δεν μπορεί ποτέ να φανταστεί
πόσο την καρδιά μας με χαρά γεμίζει
η πατρική αγάπη Σου που είναι τόσο μητρική.
 
Με λατρεία όλα τα παιδιά Σου τ' αγαπάς
και σαν τη μάνα στην αγκαλιά Σου τα κρατάς.
Με το άγιο Σου Πνεύμα πλημμυρίζεις τις καρδιές
που με άδολη εμπιστοσύνη αφήνονται σε Σένα αυτές.
 
Μέσα στο θεϊκό Σου χάδι κάθε ψυχή
ξεχνάει όλα τα πρόσκαιρα της γης
και μέσα στη νοσταλγία του ουρανού
θέλει μόνο Εσένα, Ιησού μου, να βλέπει ολόγυρα παντού.