35. Πότε θα πάρουμε την Πόλη και την Αγία Σοφία

(Συνέντευξη του π. Ελπιδίου στον  Στέφανο Δαμιανίδη

στο FOCUS FM στις 30.05.2022) 

-Χριστός Ανέστη, πάτερ Ελπίδιε! Καλώς ήλθατε και πάλι στο FOCUS FM.

-Αληθώς Ανέστη παιδί μου. Και εύχομαι η χαρά και η ειρήνη να μην φεύγει ποτέ από την καρδιά σας και από το μυαλό σας και από την ψυχή σας.

-Μακάρι, μακάρι, μακάρι!

-Και να μην πτοούμαστε στις διάφορες δυσκολίες που έρχονται.

-Έχουμε πολλές.

-Να ξέρεις, παιδί μου, ο Θεός έκανε τέσσερις εποχές. 

-Ναι.

-Οι πιο απλές, οι πιο απαλές είναι η άνοιξη και το φθινόπωρο. Οι άλλες, ο χειμώνας και το καλοκαίρι, έχουν κάποιες ακρότητες. Όμως είναι πολύ αναγκαίες, και η ζέστη του καλοκαιριού και οι καύσωνες του καλοκαιριού, αλλά και οι τρικυμίες, οι φουρτούνες, οι καταρρακτώδεις βροχές του χειμώνα.

Γι’ αυτό λοιπόν δεν θα λυπόμαστε, ούτε θα πληγωνόμαστε  όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοια. Απλά σε τέτοιες στιγμές γινόμαστε πραγματικά οι δυνατοί.

-Συμφωνώ απόλυτα μαζί σας. Μέσα στο πλαίσιο των καιρικών φαινομένων, οι εξελίξεις οι οποίες δεν είναι τόσο ακραίες, είναι καλοδεχούμενες, γιατί έτσι πρέπει να είναι η φύση. Πρέπει να κάνει κρύο τον χειμώνα. Πρέπει να κάνει ζέστη το καλοκαίρι. Πρέπει να φυσάει ο βοριάς τον χειμώνα. Πρέπει ενδεχομένως να φυσάνε και τα μελτέμια εκεί τον Αύγουστο. Αλλά κάπου το έχουμε παρακάνει και βλέπουμε και μυστήρια καιρικά φαινόμενα και βλέπουμε και πυρκαγιές οι οποίες δεν έχουν προηγούμενο. Βλέπουμε και….

Να το πάω λίγο παρακάτω. Βλέπουμε και παραβιάσεις και θερμά επεισόδια στο Αιγαίο. Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα πολύ δύσκολο κλίμα για το καλοκαίρι που μας έρχεται. Τι πιστεύετε εσείς;

-Είναι γεγονός ότι όλα αυτά μπορεί να είναι δύσκολα, αλλά είναι αναγκαία για να έρθει το ποθούμενο.

-Ναι.

-Κανένας, παιδί μου, δεν γίνεται μεγάλος και τρανός, εάν δεν περάσει από δυσκολίες. Κανένας δεν γίνεται ένας καλό καθηγητής πανεπιστημίου, ένας χειρούργος, αν δεν περάσει μέσα από μία σκληρή δοκιμασία. Κανείς δεν αγιάζει στην πολυθρόνα του. Εγώ αυτό θα ήθελα να πω. Κανένας δεν αγιάζει στην πολυθρόνα του.

Οι δυσκολίες αναδεικνύουν τους μεγάλους άντρες, τους σοφούς και τους αγίους. Γι’ αυτό και όλοι οι Άγιοι μας πέρασαν από δυσκολίες, πέρασαν από πολλά προβλήματα. Ο ίδιο ο Αρχηγός μας  πέρασε από την σταύρωση, για να μας δείξει ότι ο δρόμος αυτός είναι ένα αναγκαίο πέρασμα για την σοφία και για την σωτηρία.

-Άρα λέτε, ό,τι περνάμε γενικότερα ως άνθρωποι τα τελευταία χρόνια, είναι ένα αναγκαίο πέρασμα. Το έχει επιβάλει ο Μεγαλοδύναμος.

-Ναι, ναι, παιδί μου, έτσι πιστεύω.

«Εμείς μεγαλώσαμε με τα οράματα του Έθνους μας

και ζούσαμε την αγωνία της ανασύστασης του»

-Εγώ, Στέφανε μου, μετά το Δημοτικό σχολείο, που το έκανα εδώ στην ιδιαίτερη μου πατρίδα, έφυγα και πήγα να τελειώσω το Γυμνάσιο στην Εκκλησιαστική Σχολή της Πάτμου, την Πατμιάδα.

-Μάλιστα.

-Εκεί, λοιπόν, σαν παιδί, έζησα πολλούς και καλούς αφανείς και φανερούς αγίους. Ένας από τους φανερούς είναι ο άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου, που αγιοποιήθηκε τώρα τελευταία. Υπήρχαν, όμως, και κάποιοι αφανείς, τους οποίους τότε σαν παιδιά πηγαίναμε και τους βρίσκαμε. Τους βρίσκαμε πάρα πολύ μακριά, σε ερημικούς τόπους. Συγκεκριμένα στην Πάτμο, υπάρχει ένα μέρος που λέγεται του «Απολλώ». Είναι ένα πολύ ερημικό μέρος, στην άλλη άκρη της Πάτμου. Για να πας εκεί είναι λίγο δύσκολο, γιατί πήγαινες από στενά δύσβατα μονοπατάκια.

Όταν, λοιπόν, εμείς πάνω στην αναζήτηση μας, σαν νέα παιδιά, να μάθουμε πότε θα γίνει το ποθούμενο, δηλαδή πότε θα πάρουμε την Πόλη, πότε θα πάρουμε την Αγιά Σοφιά… και το λέω αυτό, γιατί εμείς το ζούσαμε αυτό. Ζούσαμε την Αγιά Σοφιά. Ζούσαμε την ανασύσταση του βυζαντινού κράτους.

Εμείς δεν μεγαλώσαμε μόνο με τα ιερά γράμματα, μεγαλώσαμε και με αυτά τα όνειρα, τα όμορφα οράματα του έθνους μας. Όταν, παιδί μου, εμείς λέγαμε τότε τον εθνικό ύμνο, τα μάτια μας δάκρυζαν. Δάκρυζαν παιδί μου! Κτυπούσε η καρδιά μας δυνατά. Μια φορά, θυμάμαι, είπα σε κάποιον: «Βρε, του λέω, ούτε ερωτευμένοι να ήμασταν με μια κοπέλα, δεν θα κτυπούσε τόσο πολύ η καρδιά μας!»

Φαντάσου να δεις, πώς νιώθαμε εμείς την πατρίδα μας, την πίστη μας, τα όνειρα μας, τα οράματα μας.

Και εγώ έτυχε να μεγαλώσω κυρίως μέσα στο σπήλαιο της Αποκάλυψης, δηλαδή στο μέρος εκείνο που ο Ιωάννης ο Θεολόγος έγραψε την Αποκάλυψη. Στη συνέχεια έγινε εκεί ένα μικρό Μοναστήρι. Δηλαδή, κτίσθηκαν παράπλευρα μερικά κελλάκια, μερικές εκκλησούλες ακόμα. Εκεί ήτανε η Αποκάλυψη. Όλη η περιοχή λεγόταν Αποκάλυψη.

Εμένα λοιπόν με είχαν κατεβάσει από την Σχολή της Πατμιάδας, που ήτανε λίγο πιο πάνω από την Αποκάλυψη, και έμενα εκεί, γιατί έψαλλα κιόλας. Εκεί λοιπόν, στο μέρος αυτό, πολλές φορές αναρωτήθηκα για την Αποκάλυψη του Θεού, γι’ αυτά που έγραφε ο Ιωάννης ο Θεολόγος. Είχαμε αγωνία για όλα αυτά που μας δίδασκαν οι καθηγητές μας, δηλαδή για τα οράματα μας, για τα όνειρα μας. Δεν θέλαμε να τα χάσουμε από την καρδιά μας. Τώρα, εάν ρωτήσεις κάποιον, πότε έγινε η άλωση της Κωνσταντινούπολης, δεν ξέρει να σου πει τίποτα. Δεν ξέρει καν τι είναι η άλωση της Κωνσταντινούπολης. Δεν ξέρει καν πότε έγινε. Δεν ξέρουν για αυτή την αποφράδα ημέρα. Εμείς, όμως, τότε τα ζούσαμε αυτά! Και ζούσαμε την αγωνία: «Άραγε στις μέρες μας θα τα δούμε;»

Αποκάλυψη ενός Αγίου Ασκητή, για την περίοδο

που θα πάρουμε την Πόλη και την Αγία Σοφία

Θα σου πω, λοιπόν, κάτι συνταρακτικό που έχει σχέση με όλα αυτά που γίνονται τώρα αλλά και με την Αγιά Σοφιά.

-Παρακαλώ.

-Με την ανασύσταση του Έθνους μας σε μεγάλο Έθνος. Υπήρχε λοιπόν εκεί ένα γεροντάκι ασκητής σ’ αυτό το σημείο που σου είπα, του «Απωλλό».

-Ναι, στην Πάτμο.

- Περπατούσαμε ώρες για να πάμε εκεί πέρα.    

-Μάλιστα.

-Δεν υπήρχε αυτοκίνητο εκεί. Ώρες περπατούσαμε. Γι’ αυτό το γεροντάκι θα σου πω ένα καταπληκτικό, για να καταλάβεις πόσο άγιο ήταν ενώπιον του Θεού. Αυτό νήστευε πάρα πολύ. Πάρα πολύ αυστηρά!  Νήστευε πάρα πολύ! Όμως, την Κυριακή ήθελε να φάει ψάρι, για να τιμήσει, έλεγε, την ανάσταση του Χριστού.

-Μάλιστα.

-Και του λέγαμε: «Γλυκέ μας παππού», γιατί παππούς ήτανε πια, «πού το βρίσκεις το ψάρι; Ποιος σου το φέρνει το ψάρι;»

«Α! Δεν μου το φέρνουν οι άνθρωποι. Μου το φέρνει ο ίδιος ο Θεός, παιδί μου, αυτό!»

Γελούσαμε, βέβαια, γιατί δεν ξέραμε τι εννοούσε.

-Ναι.

-Μια μέρα, εγώ δεν ήμουνα σ’ αυτή την περίπτωση, ήταν κάποια άλλα παιδιά και μας το είπανε. Μετά την Λειτουργία, πήγε το γεροντάκι κοντά στην θάλασσα, σήκωσε τα χεράκια του ψηλά και είπε:

«Ουράνιε μου Πατέρα, σήμερα δεν θα μου στείλεις ένα ψαράκι να φάω, να γιορτάσω την Ανάσταση Σου;»

Ξαφνικά είδανε όλοι ένα ψάρι μεγαλούτσικο να έρχεται από την θάλασσα, εκεί έξω, προς την στεριά. Το γεροντάκι πηγαίνει, το πιάνει εύκολα, το παίρνει και ευχαριστεί τον Θεό. Και μετά, αφού το έψησε, το φάγανε αυτός και τα παιδάκια! Τα παιδιά έκπληκτα, βέβαια, τον ρωτούσανε:

«Παππούλη, κάθε Κυριακή γίνεται αυτό;»

«Ναι, παιδί μου, κάθε Κυριακή μου το στέλνει ο καλός μας Πατέρας, ο Θεός».    Κατάλαβες;

-Θεία πρόνοια.

-Τι απλότητα υπήρχε σ’ αυτόν τον άγιο άνθρωπο.

-Ναι.

-Μια μέρα λοιπόν τον επισκεφτήκαμε, με την αγωνία που είχαμε να μάθουμε πότε θα πάρουμε την Αγιά Σοφιά, πότε επιτέλους θα γίνει η Κωνσταντινούπολη δικιά μας. Άκουσε να δεις, τι από τότε θυμάμαι. Θα προσπαθήσω να θυμηθώ, επ’ ευκαιρία που με κάλεσες να μιλήσω για την Αγιά Σοφιά, κάποιες λεπτομέρειες από εκείνη την συζήτηση, που έγινε πριν 57 περίπου χρόνια.

- 57 χρόνια!

-Ήταν όλα αυτά πάρα πολύ έντονα μέσα μας. Τα ζούσαμε εμείς αυτά.

-Σας ακούμε.

-Ανασέρνω λοιπόν μέσα από την μνήμη μου αυτά στοιχεία, για να τα μεταδώσω και να καταλάβετε τι γίνεται τώρα και τι θα συμβεί τώρα.  

Μας έλεγε λοιπόν ότι:

«Σε επτά επταετίες, παιδί μου, θα παιχτεί το τελευταίο δράμα της ανθρωπότητας».

Επειδή τότε διάβαζα τον προφήτη Δανιήλ, που μιλούσε για επτά εβδομάδες, για αυτόν τον ιερό αριθμό, το επτά, δεν ήξερα αν ερμήνευε αυτό ή κάτι άλλο ήθελε να μας πει. Και του λέω:

«Παππούλη, πότε θα αρχίσουν αυτά τα γεγονότα;»

Μας λέει: «Θα σας πω το τέρμα του. Η τελευταία επταετία θα είναι του Αντίχριστου, όταν αυτός θα κυριαρχήσει σαν παγκόσμιος δικτάτορας σ’ όλο τον κόσμο».

«Και η αρχή του λέω, πότε είναι, για να υπολογίσουμε αν θα τα ζήσουμε ή όχι;»

Μου λέει:

«Δεν θα σας πω την αρχή, αλλά θα την καταλάβετε».

«Και πώς θα την καταλάβουμε;»

«Τότε θα γίνουν μεγάλα γεγονότα που θα αλλάξει η ζωή του κόσμου, έτσι όπως την ξέρουμε. Τότε θα σχολιάζετε ευρέως το τέλος του κόσμου».

«Δηλαδή, του λέω, πώς θα σχολιάζετε το τέλος του κόσμου; Τι θα συμβεί; Θα καταστραφεί ο κόσμος;»

«Όχι, παιδί μου. Θα καταστραφεί μόνο κατά την λογική και θα το καταλάβετε, λέει. Τότε, όταν θα αρχίζει ο νέος κόσμος των επτά επταετιών, θα αρχίσουν τα πιο μεγάλα γεγονότα στην παγκόσμια ανθρωπότητα».

Και εγώ τότε είχα ακούσει για το ημερολόγιο των Μάγια. Θα έχετε ακουστά κι εσείς, ασφαλώς.

-Ναι, ναι, βεβαίως.

-Οι αρχαίοι σοφοί των Μάγια έλεγαν, ότι το τέλος του κόσμου θα έρθει το 2012. 

-Το 2012. 

-Ναι. Και συγκεκριμένα στις 22 Δεκεμβρίου, έλεγαν.

-Σωστά.

-Βέβαια, δεν μπορούσα να καταλάβω αργότερα, όταν ήλθε (η ημερομηνία αυτή) και δεν έγινε. Θυμάμαι που μας έλεγε ότι:

«Τότε, παιδί μου, θα καταργηθεί, όχι απλά η θεϊκή λογική, αλλά η κοινή λογική! Οι άνθρωποι δεν θα σκέπτονται πλέον κατά Θεόν, αλλά ούτε και με την κοινή λογική και η τρέλα θα γίνει λογική! Η τρέλα θα γίνει λογική! Και τότε θα αρχίσει αυτή η μεγάλη χρονική περίοδος των επτά επταετιών».

Το δικό μας μυαλό, όμως, ήταν συνέχεια στην Αγιά Σοφιά.

-Βέβαια, ναι.

-«Και εμείς πότε θα πάρουμε την Πόλη; Πότε θα γίνουν όλα αυτά τα πράγματα;»

«Στην δεύτερη επταετία. Στη μέση της δεύτερης επταετίας τότε θα αρχίσουν τέτοια γεγονότα που θα πάρουμε την Κωνσταντινούπολη».

Η χαρά μας τότε ήταν μεγάλη, για την Αγιά Σοφιά, για την Κωνσταντινούπολη!

«Και ποιος θα είναι αυτός που θα λειτουργήσει τότε;»

-Ναι.

- Εμείς λέγαμε ότι θα είναι ο Πατριάρχης εκείνος που θα είναι εκείνη την εποχή. Ο ασκητής έγινε πολύ σοβαρός και μας είπε:

«Όχι, παιδί μου! Όλοι αυτοί θα ανήκουν στην παλιά εποχή. Την εποχή εκείνη που δεν υπάκουσαν απόλυτα, δεν εμπιστεύτηκαν απόλυτα και αμφισβήτησαν τον ίδιο τους τον Θεό, φτιάχνοντας, υποχωρώντας και ανεχόμενοι πράγματα, που τότε ο Θεός δεν θα τα θέλει».

-Μάλιστα.

-«Θα γίνει την εποχή εκείνη που θα υπάρχει μεγάλη ταραχή στην πατρίδα μας και τότε θα βγει ένας ευσεβής βασιλιάς, ο Θεός θα τον διαλέξει, ο Αρχάγγελος θα τον δείξει. Και ο ευσεβής αυτός βασιλιάς θα βάλει τον ευσεβή εκείνο Πατριάρχη, που θα κάνει την πρώτη Λειτουργία στην Αγιά Σοφιά».

Και εμείς λέγαμε:

«Μα, μας είπαν ότι το ξανθό γένος, δηλαδή οι Ρώσοι, θα πάρουνε την Κωνσταντινούπολη και την Αγιά Σοφιά. Δεν θα κάνουν αυτοί την Λειτουργία;»

«Όχι, παιδί μου, δεν θα την κάνουν αυτοί. Απλά είναι το σχέδιο του Θεού να την πάρουν αυτοί και να μας την δώσουν σε μας. Αρκετά υποφέραμε τόσα πολλά χρόνια». Κατάλαβες;

-Να κάνω τώρα εγώ λίγο τα μαθηματικά. Να κάνω τα μαθηματικά.

-Όχι, όχι μην κάνεις μαθηματικά. Δεν θέλω να κάνεις μαθηματικά, γιατί ούτε και σε μένα επιτρέπει να κάνω τα μαθηματικά.

-Εγώ αντιλαμβάνομαι ότι, αυτό το οποίο μας έχει αλλάξει την λογική, είναι τώρα. Άρα είμαστε…

-Άφησε τον καθένα να σκεφτεί με το δικό του μυαλό.

-Ωραία, ωραία. Απλά εγώ θα πω μόνο αυτό: Ότι είμαστε τώρα στην αρχή του τέλους. Στην αρχή που θα πρέπει να μετράμε τις επταετίες δηλαδή,  τις επτά επταετίες. Αυτό κατάλαβα.

-Αυτό, ναι.  Τότε εμείς ρωτούσαμε:

«Καλά Γέροντα, μετά τις επταετίες ο κόσμος θα τελειώσει έτσι ξαφνικά; Τι κακό θα γίνει;»  

«Όχι, παιδί μου. Θα τελειώσει ο κόσμος αυτός όπως τον ξέρουμε», λέει.

-Μάλιστα.

-«Όπως τον ξέρετε. Όπως τον ξέρετε».

-Ήδη αυτό φαίνεται.

-Αλλά εμείς, μέσα σε όλο αυτό το σύνολο, είχαμε πάντα αυτή την αγωνία, τι θα συμβεί, δηλαδή, με το Πατριαρχείο, ποιος θα είναι αυτός ο Πατριάρχης που θα κάνει την Λειτουργία εκείνη. Κατάλαβες;

-Εγώ βέβαια δεν μπορώ….

Συγκλονιστικό όραμα για Βατικανό και Φανάρι

-Άκουσε λοιπόν τώρα. Μια επόμενη εικόνα.

-Ναι.

-Μια επόμενη εικόνα. Θέλω να σας πω πολλά, αλλά… δεν μπορώ να σας πω πολλά.

-Θέλω κι εγώ να συμμετάσχω στην κουβέντα.

-Λοιπόν άκουσε μια εικόνα, που εδώ και λίγο καιρό έρχεται μπροστά μου, όταν έμαθα ότι οι Τούρκοι κάνουν συνέχεια παραβιάσεις και ετοιμάζονται για όλα αυτά τα γεγονότα που μας φοβίζουν, που φοβίζουν τον κόσμο. Εμένα δεν με φοβίζουν. Απλά χαίρομαι, γιατί επιτέλους τελειώνουν, για να αρχίσουν τα όμορφα. Γι’ αυτό και δεν φοβάμαι σ’ αυτό που έρχεται.

Πάνω λοιπόν σ’ αυτό το θέμα, θα σας πω μία εικόνα που εδώ και πολύ καιρό συνέχεια βλέπω. Να με συμπαθάτε που αναφέρομαι σε κάτι, που δεν είναι τόσο πρακτικά ορατό για να το εξηγήσω, γιατί οι εικόνες όταν μας έρχονται, είναι εικόνες που είναι κάτι μεταξύ… ύπνος, όραμα! Τι είναι; Αλλά θα σας το πω.

-Ναι.

-Σκέφτομαι συνέχεια όλα αυτά που γίνονται στην πατρίδα μου. Έχω πάντα μια ανησυχία για την πατρίδα μου, μια αγωνία, γιατί έχουμε μια ψευδαίσθηση ότι την κυβερνούν εθνικά τέλειοι ηγέτες. Ο Θεός δεν λέει αυτό το πράγμα. Δεν μου δίνει την αίσθηση ότι συμφωνεί με την γνώμη αυτή, αλλά ότι είναι άνθρωποι, πιο πολύ μαριονέττες, που εξυπηρετούν ξένους σκοπούς και ξένα συμφέροντα, παρά τα συμφέροντα της πατρίδας μας.

-Το έχουμε καταλάβαμε αυτό.

-Είναι άνθρωποι  στους οποίους έχουνε βάλλει στο λαιμό μεγάλους δεσμούς, αλυσίδες, όχι απλά σχοινιά. Είναι αλυσίδες και είναι υποχρεωμένοι να κάνουν με μαθηματική ακρίβεια αυτό, εκείνο και το άλλο, ό,τι τους διατάζουν. Και αν δεν το κάνουν, φεύγουν αμέσως. Το ξέρουν οι ίδιοι. Κατάλαβες; Άκουσε λοιπόν μία εικόνα.

-Ναι.         

-Άκουσε λοιπόν τώρα μια εικόνα φοβερή. Τον Κολοσσό της Ρόδου τον έχεις ακουστά;

-Σαφώς. Είναι ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου.

-Τον έχεις ακουστά τον Κολοσσό της Ρόδου. Ήτανε ένα μεγάλο άγαλμα που είχαν κτίσει οι αρχαίοι, που το είχανε στήσει στην είσοδο του λιμανιού. Του πρώτου λιμανιού της Ρόδου.

-Ναι.

-Το ένα του πόδι ήταν στην μια άκρη του λιμανιού και το άλλο του πόδι στην άλλη άκρη. Από κάτω περνούσαν τα καΐκια, τα καραβάκια της εποχής εκείνης.

- Ένα από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας.

-Ναι. Έτσι ονομάστηκε, επειδή ήταν πολύ ψηλό και πολύ όμορφο. Και για την εποχή εκείνη ήτανε ένα από τα επτά θαύματα. Πάνω στο ένα του χέρι, πάνω από το κεφάλι του, είχε κάτι που μέσα υπήρχε φως.

-Μια δάδα.

-Ναι. Δεν ήταν ακριβώς δάδα, ήταν κάτι άλλο που από μέσα σαν δάδα έβγαινε ένα φως συνέχεια. Δεν ξέρω πώς να το ονομάσω αυτή την στιγμή.

Τι θα γίνει στο Βατικανό

Λοιπόν άκουσε. Αυτή η εικόνα έχει φύγει και στη θέση της βλέπω συνέχεια, συνέχεια αυτό το τελευταίο διάστημα μια άλλη φοβερή εικόνα ενός Κολοσσού, αλλά ενός ασχημοπρεπούς ανδρός. Άσχημος. Πολύ άσχημος, με την αίσθηση του πολύ κακού ανθρώπου! Το ένα πόδι το είχε πάνω από το Βατικανό. Πάνω από την Ρώμη. Συγκεκριμένα στο Βατικανό, όχι στη Ρώμη. Πάνω από το Βατικανό. Και το άλλο πόδι το είχε πάνω από το Φανάρι. Αυτή η δάδα, όπως την είπες εσύ, ας την πούμε έτσι για να καταλαβαίνουμε, αντί να βγάζει φως, έβγαζε ακτίνες σκοτάδι! Πώς είναι οι ακτίνες φωτός που φεύγουν και φωτίζουν; Αυτό ήτανε σκοτάδι και έβγαζε σκοτάδι, σκότος. Αλλά όπου έπεφτε…, εάν έπεφτε σε τοποθεσίες, τις κατέστρεφε, γινότανε μια καμένη γη. Έβλεπα το χώμα από κάτω να κόβεται. Πώς είναι μετά από μια έντονη ερήμωση από τον καύσωνα, που η γη αλλάζει, που δεν έχει νερό, κόβεται το χώμα!

-Ξεραίνεται. Σκάει το χώμα.

-Ναι, σκάει το χώμα, ένα τέτοιο πράγμα. Όπου έπεφτε αυτή η ακτίνα, ενώ έβλεπα πεδιάδες με σιτάρια, με καλαμπόκια, κάτι πολύ ωραίο, την ώρα που έπεφτε αυτή, όλα τα έκαιγε! Όλα τα έκαιγε!

Και αν έπεφτε πάνω σε ανθρώπους, τους έκανε τέτοιο κακό, τέτοια ζημιά, που λες και μολυνόντουσαν αυτοί οι άνθρωποι. Και έβλεπες να αρρωσταίνουν, να βγάζουν εξανθήματα, να υποφέρουν. Πάρα πολύ άσχημο πράγμα! Ένα φοβερό κακό!

Ένιωθα ότι το ένα του χέρι ήταν απλωμένο και οι μισές ακτίνες έπεφταν στην Δύση, που ξεκινούσαν πάνω από τα βόρεια κράτη, τα οποία τα κατέστρεφε. Τα κατέστρεφε στην κυριολεξία! Καμένη γη! Καμένη γη!

Μια λέξη θα μπορούσα να πω: «Καμένη γη!» Και οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά. Δεν έβρισκαν νερό να πιούνε. Δεν έβρισκαν φαγητό και κατά εκατοντάδες μαζευόντουσαν σε ένα μεγάλο πλήθος. Ένα πλήθος το οποίο ήτανε αναρίθμητο! Άρχισαν να μετακινούνται σε άλλα μέρη για να βρουν φαΐ και νερό. Και σαν να άκουγα εκείνη τη στιγμή: «Η μεγαλύτερη μετανάστευση των αιώνων, για λίγη εξοικονόμηση φαγητού και νερού».

Εις δε την Ανατολή, οι ακτίνες που έπεφταν εκεί, πάνω από κάποια κράτη, δεν ξέρω ποια ήτανε αυτά, έκαναν ακριβώς το ίδιο κακό, ξήραιναν τα πάντα. Ένα μίσος, ένας φθόνος επικρατούσε παντού. Οι άνθρωποι σκότωναν ο ένας τον άλλο, παντού αρρώστιες, τα ίδια πράγματα. Να μην τα πω, γιατί δεν θα ήθελα μέσα στις ψυχές σας να μπει αυτό το φοβερό, γιατί κι εγώ δεν θέλω να τα θυμάμαι και να τα ξέρω. Θέλω να τα ξεχάσω. Αλλά εκείνο που μου έκανε φοβερή εντύπωση, ήταν τα δυο του πόδια.

-Αυτό θα έλεγα.

-Το ένα του πόδι ήταν πάνω από το Βατικανό, το οποίο, τσαλαπατώντας το, το έκανε ερείπια. Ερείπια! Έβλεπα εκτεταμένη κατάσταση ερειπίων, που σαν να διαλυόταν αυτή η Εκκλησία και μέσα από εκεί έβλεπα έναν άρχοντα, έναν ηγέτη, που είχα την αίσθηση ότι ήταν ο Πάπας, να βγαίνει έξω με ελάχιστους ιερείς, τους εναπομείναντες, αυτούς που επέζησαν, να βγαίνει έξω ψάχνοντας πλέον να ξαναμαζέψει το διασκορπισμένο πλήθος των Καθολικών. Αλλά πολύ μεγάλο κακό! Λες και (ο ασχημάνθρωπος Κολοσσός) τους είχε κοροϊδέψει και τον είχαν αφήσει να μπει μέσα στις τάξεις του Βατικανού και αυτός με την σειρά του, ενώ φαινόταν σαν φίλος τους, τους κατέστρεψε! Αυτή την αίσθηση μου έδινε αυτός ο άρχοντας ο άσχημος.

Τι θα γίνει στο Φανάρι

-Και το άλλο πόδι στο Φανάρι, ε;

-Το άλλο πόδι το έβλεπα πάνω από το Φανάρι, αλλά εκεί γινόντουσαν άλλα πραγματάκια. Ένα πηκτό κόκκινο πράγμα να απλώνεται παντού τριγύρω σε μεγάλες εκτάσεις. Μεγάλες εκτάσεις! Και μέσα στην αναρώτηση αυτή: «Τι είναι αυτό Θεέ μου;»

«Είναι αίμα από την ανθρώπινη φυλή. Αίμα από την ανθρώπινη φυλή!»

«Και γιατί όλο αυτό;»

«Από την υπεροψία της ανθρώπινης φυλής».

Αλλά εκεί έβλεπα να κατευθύνεται το αίμα με ταχύτητα στο Πατριαρχείο και να σταματάει έξω, στις πύλες του Πατριαρχείου. Εκεί, στην κλειστή πόρτα που σκότωσαν οι Τούρκοι τον Γρηγόριο, τον Άγιο Γρηγόριο. Έκλεισε από τότε και δεν την ξανανοίξανε. Να σταματάει (το αίμα) εκεί πέρα, και μέσα στο Φανάρι, μέσα στην Εκκλησία του Φαναρίου, να είναι ο τελευταίος Πατριάρχης. Είχα την αίσθηση ότι ήτανε ο τελευταίος Πατριάρχης, αλλά δεν ξέρω με ποια αίσθηση μπορούσα να το πω αυτό. Ήτανε μαζεμένοι όλοι οι Αρχιερείς του θρόνου, που ήταν τότε στην Κωνσταντινούπολη. Όλοι έκαναν με δάκρυα την τελευταία Λειτουργία,  την μεγάλη τελευταία Λειτουργία, που μετά από αυτήν όλα ήταν διαφορετικά. Μου θύμιζε την τελευταία Λειτουργία που είχε κάνει τότε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, πριν σκοτωθεί από τους Τούρκους.

-Πριν την Άλωση.

-Κατάλαβες; Και το αίμα είχε αγγίξει εκεί… και τότε ακούστηκε μια φωνή. Δεν θα ήθελα όμως να σας τα πω όλα. Θα σας πω μονάχα λίγα από αυτά. Το αίμα θα αγγίξει, λέει, το Πατριαρχείο.  Και έλεγα:

«Γιατί, Θεέ μου, θα  το επιτρέψεις αυτό;»

Και… είχα την αίσθηση ότι, αυτό που έλεγε ήτανε για την…. πώς να το πω; Κάποια πράγματα καμιά φορά είναι δύσκολα να τα πεις και να τα μεταφέρεις. Πώς είναι όταν εξαργυρώνουμε κάποια λάθη…, δεν θέλω. Επιτρέψτε μου να μην πω τίποτα πάνω σ’ αυτό.

-Εντάξει, εντάξει.

-Επιτρέψτε μου, να μην πω τίποτα. Το μόνο που με πλήγωσε ήταν…, είχα την αίσθηση ότι ήταν ο τελευταίος Πατριάρχης αυτός.

-Μάλιστα.

-Σαν να είχε καταφέρει ο σατανάς να μπει μέσα στις τάξεις της Ορθοδοξίας, όπως είχε μπει και στις τάξεις του Καθολικισμού και τους έπεισε όλους να κάνουν πράγματα, που ήθελε ο ίδιος ο Εωσφόρος και όχι η αγάπη τους στο Θεό. Ακόμα και οι προσευχές που έκαναν, λες και είχαν μια αδυναμία να περάσουν πάνω από τον τρούλο της εκκλησίας, όταν έκαναν την Λειτουργία. Κατάλαβες; Λες και επικρατούσε μια αμφιβολία στο Θεό, μια έλλειψη εμπιστοσύνης, μια έλλειψη της υπακοής στο Θεό, στο θέλημα Του. Και όλα αυτά τώρα έπρεπε να καταστραφούν. Μόνο θυμάμαι αυτή την φωνή:

«Θα επιτρέψω μέσα από φωτιά και νερό, να καθαρίσω την βρωμιά που επικρατεί στο ποίμνιο Μου».

Αλλά μετά από εκεί, μετά από εκεί… φοβήθηκα, για να είμαι ειλικρινή.

-Νέο κατακλυσμό περιγράφεται.

-Τότε από μια άκρη, μέσα από τα ερείπια, μέσα από τα ερείπια, βγήκανε νεαρά άτομα, κοπέλες, παλικάρια, μικρά παιδιά, αλλά έλαμπαν τόσο πολύ τα πρόσωπα τους. Έλαμπαν τόσο πολύ και κρατούσαν λαμπάδες! Και δεν μπορούσα να καταλάβω, αν τα ερείπια ήταν πραγματικά ή αλληγορικά. Ότι είχε δηλαδή καταστραφεί κάτι το παλιό. Τώρα κάτι καινούργιο ερχότανε.

 

Ένδοξη πανηγυρική θεία Λειτουργία στην Αγία Σοφία

Λοιπόν όταν τα είδα αυτά…, πιστεύω ότι ήταν ο Εωσφόρος αυτός που το έπαιζε Κολοσσός της Ρόδου, ο οποίος χαμογέλασε, υποτιμώντας την δύναμη αυτών των μικρών παιδιών. Αλλά αυτά τα λίγα παιδιά, ξαφνικά γίνανε διπλάσια, μετά τριπλάσια, επταπλάσια, χιλιαπλάσια.

Έβλεπες έναν απέραντο, ένα άπειρο στρατό, που ηγείτο ένας φοβερός άγγελος μπροστά, πιστεύω πως ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο οποίος με το σπαθί του τι έκανε; Έκοβε τα δεσμά των χριστιανών με όλες τις μέχρι τώρα σατανοκρατούμενες αντιλήψεις που είχανε παρεισφρήσει μέσα στη ζωή της χριστιανικής πίστης και της χριστιανικής Εκκλησίας. Τα έκοβε με τέτοια μανία, που μόνο βουητά και βογγητά άκουγες από τους δαίμονες, επειδή τους έκοβε τα δεσμά.

Και όλοι αυτοί, που ήταν ένα ασύλληπτα μεγάλο πλήθος, έμπαιναν στην Αγία Σοφία. Έμπαιναν στην Αγία Σοφία και εκεί υπήρχε ένας Πατριάρχης. Δεν ξέρω πως να τον περιγράψω, αν ήταν νεαρός ή ηλικιωμένος. Ήταν κάτι μεσαίο. Και δίπλα καθόταν ένας βασιλιάς. Ένας ένδοξος βασιλιάς στον θρόνο, εκεί που καθόταν ο αυτοκράτορας. Και ξεκινούσε τότε μια Λειτουργία τόσο φανταστική! Αλλά μια Λειτουργία που ήταν η αρχή της τελευταίας χριστιανικής εποχής. Δηλαδή, λες και ήταν η Εκκλησία πλέον των εσχάτων χρόνων, που έλαμπε. Ήταν τόσο δυνατός ο φωτισμός, που και ο Κολοσσός έπεσε κάτω, διαλύθηκε, λες και έγινε..., πώς είναι που ρίχνεις ένα άγαλμα κάτω και σπάει και γίνεται χίλια κομμάτια, έτσι έγινε. Έτσι έγινε. Μια δόξα, μια τιμή, έψαλλαν όλοι μαζί! Ήταν ενωμένοι άγγελοι, άνθρωποι, ιερείς, αρχιερείς, νέα παιδιά!

 

Ο ηγετικός ρόλος των Προφητών των εσχάτων χρόνων

Αλλά εκεί έβλεπα και κάτι άλλο. Υπήρχε μια νέα τάξη παιδιών, που έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο στα γεγονότα της Εκκλησίας. Δηλαδή, ενώ υπήρχαν αρχιερείς, υπήρχαν ιερείς, αυτά τα παιδιά είχαν δόξα και τιμή και έδειχναν ότι σ’ αυτούς υπάκουαν ακόμα και εκκλησιαστικοί ηγέτες. Μετά έμαθα ότι αυτοί ήταν οι προφήτες των εσχάτων χρόνων, που μέσα από την προφητεία του Ιωήλ έλεγε ο Θεός ότι: «Εν ταις εσχάταις ημέραις εκχεώ το Πνεύμα Μου επί τους υιούς και θυγατέρας Μου». Δηλαδή, στους έσχατους καιρούς (θα στείλει ο Θεός το άγιο Πνεύμα Του) και θα κάνει κοπέλες και παλικάρια να βλέπουν διάφορα ενύπνια και οράματα και θα προφητεύουν.

Και αυτοί, λέει, θα ήταν πλέον οι διδάσκαλοι της χριστιανικής Εκκλησίας των εσχάτων χρόνων. Και ενώ η Εκκλησία μας έχει μια τάξη που λέει ότι, πρώτα είναι οι Απόστολοι, μετά είναι οι Προφήτες, μετά είναι αυτοί πουν έχουν τα χαρίσματα των ιαμάτων και τα λοιπά, εκεί έβλεπα αυτή την τάξη των νεαρών παιδιών, που ήταν προφήτες, να είναι πιο πάνω ακόμα και από τους Αποστόλους, γιατί με πολύ σεβασμό όλοι δεχόντουσαν και ακούγανε τις συμβουλές τους.

 

Η Αναλαμπή στην αρχέγονη Πίστη μας

Η Αγία Σοφία γινότανε το κέντρο της παγκόσμιας δόξας και να απλώνεται το φως παντού! Πώς είναι όταν ο ήλιος λάμπει και φωτίζει τα πάντα; Έτσι και αυτή θα φώτιζε την παγκόσμια ορθόδοξη Εκκλησία! Να βλέπεις κόσμο να έρχεται τώρα από την Ευρώπη, να έρχεται από την Δύση, από την Ανατολή, από πάνω, από κάτω, και όλοι να αναζητούν πλέον την μοναδική αλήθεια. Και τότε μια φωνή έλεγε:

«Αυτή είναι η αναλαμπή της Ορθόδοξης Πίστης».

Και έλεγα από μέσα μου:

«Τι αναλαμπή είναι αυτή; Τι σημαίνει αναλαμπή;»

Και μέσα μου ερχόταν μια άλλη φωνή που έλεγε:

«Αναλαμπή στην αρχέγονη Πίστη! Την πίστη των Μαρτύρων, όπως ξεκίνησε η χριστιανική ζωή!»

-Τα αρχικά κείμενα.

-Ναι, τότε που όλοι οι ιερείς, οι αρχιερείς, κοπέλες και παλικάρια είχαν έρωτα με τον Θεό. Τον αγαπούσαν τον Θεό! Τον λάτρευαν! Δηλαδή, εκείνο που ζούσε μέσα τους ήτανε ο θεϊκός έρωτας του Θεού! Και αυτός ο έρωτας γινότανε τόσο φωτεινός, που έκαιγε τον σατανά! Καταλαβαίνεις τώρα τι χαρά είχα, που έβλεπα την Αγία Σοφία μου τόσο δοξασμένη, την Κωνσταντινούπολη να λάμπει και τα λοιπά, όλα αυτά;  

-Την πραγματική Ορθοδοξία να μιλάει.

-Ναι, ναι, ναι, παιδί μου. Ναι, ναι. Αλλά όλο αυτό το παλιό και το σάπιο, θα εξαγνιστεί, λέει, αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή την λέξη. Στην ερώτηση:

«Γιατί θα φτάσει το αίμα μέχρις εκεί;»

«Για τον εξαγνισμό της Εκκλησίας Μου».

-Αμήν. Μακάρι, μακάρι!

 

Ξαναφτιάξτε τη ζωή μας  όπως θέλει ο Ιησούς

και μην φοβάστε γι’ αυτά που έρχονται

-Γι’ αυτό κανείς δεν πρέπει να φεύγει από την Εκκλησία, ούτε να… πώς το λένε, να πολυστεναχωριέται για όλα αυτά που έρχονται. Πόσες φορές δεν μας έχει πληροφορήσει ο Θεός! Να το καταλάβουμε επιτέλους, ότι ζούμε σε σατανοκρατούμενα χριστιανικά κράτη;

-Ναι.

-Ποιοι διοικούν τώρα; Φτάσαμε στην χειρότερη, στην μεγαλύτερη, στην εσχάτη προδοσία παιδί μου, να λέμε ότι ο Χριστός, ο αμόλυντος Χριστός στην θεία Κοινωνία, μπορεί να μολύνει! Και το πίστεψαν, και το δέχτηκαν, και έκαναν όλα αυτά τα πραγματάκια. Τώρα για όλα τα υπόλοιπα θα μιλήσουμε; Μα όλα τα υπόλοιπα είναι υποδεέστερα.

 Γι’ αυτό θέλω να ξέρετε κάτι. Όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα στις μέρες μας, είναι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν και θα συμβούν σύντομα, για να γίνει το σχέδιο του Θεού. Αλλά δεν θα γίνει με αυτές τις κυβερνήσεις, που είναι ήδη υποδουλωμένες στις εντολές της πενταρχίας του σκότους. Απλά, επειδή ακόμα εμείς δεν έχουμε πιστέψει, εμείς σαν χριστιανοί, το ρόλο που παίζουνε και δεν έχουμε καταλάβει ακόμα τίποτα για να μετανιώσουμε, γι’ αυτό θα μας αφήσει έτσι μέχρι τέλος για να το καταλάβουμε πλούσια.  

Και θα το καταλάβουμε μέσα από τις πέντε φοβερές πληγές, που ήδη αγγίζουν την Ελλάδα και ενδεχομένως και πάρα πολλά άλλα μέρη του κόσμου:

Πρώτον, θα μας παίρνουν με διάφορους τρόπους τα σπίτια, γιατί δεν θα έχουμε να πληρώσουμε.

Δεύτερον, δεν θα έχουμε φαγητό. Πολύ δύσκολα θα βρίσκουμε το φαγητό. Πανάκριβο το φαγητό!

Το νερό. Αυτό είναι που με σκοτώνει. Είδα πολύ λειψυδρία, είδα και ερημιές, ερημιές. Οι άνθρωποι θα μετακινούνται από έλλειψη νερού.  

Θα γίνουν παγκόσμιες μεταναστεύσεις τόσο φοβερές, που στο πέρασμα τους αυτές οι μεταναστεύσεις, πιο πολύ θα μου θυμίζουν τα πλήθη των ακρίδων, που όπου πήγαιναν και όπου καθόντουσαν  κατέστρεφαν τα πάντα! Το καταλαβαίνεις, παιδί μου; Σαν ακρίδες, πλήθος ακρίδες, όπου στο πέρασμα τους θα σκορπούν την ερημιά.

-Για να σωθούν βέβαια.

-Για να σωθούν, θα σκορπούν την ερημιά. Κατάλαβες; Και άλλα πολλά, αλλά … νομίζω ότι σας κούρασα πολύ.

-Όχι, δεν μας κουράσατε.

-Θέλω να σας πω να μην στεναχωριέστε για ό,τι έρχεται στη γη. Το μόνο που πρέπει να κάνουμε εμείς οι πιστοί, αν θέλουμε πραγματικά να ανήκουμε σ’ αυτόν τον κρυφό στρατό του Ιησού με αρχηγό τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, πρέπει να ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας, όπως θέλει ο Ιησούς. Τι θέλει ο Ιησούς; Δυο πράγματα παιδί μου:

Να είμαστε ευγενικοί με τον συνάνθρωπο μας. Ένας ευγενικός άνθρωπος, παιδί μου, ούτε κλέβει, ούτε συκοφαντεί, ούτε κατακρίνει, ούτε λέει ψέματα, ούτε με δολιότητα συμπεριφέρεται στον συνάνθρωπο του, αλλά με ευγένεια. Με ευγένεια! Έτσι δεν είναι; Αυτό είναι το ένα που αφορά τον συνάνθρωπο μας.

Για τον Θεό όμως; Ο Θεός ζητάει την αγάπη μας, την καρδιά μας. Να είναι η αγάπη μας.

 

Δυο δυνατές προσευχές που φοβάται πολύ ο σατανάς

Του αρέσει να Του λέμε το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με», που είναι μια φοβερή φράση. Και αναρωτιόμουνα, γιατί είναι τόσο φοβερό το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με»;

Γιατί με το «Κύριε», λέμε ότι ο Ιησούς είναι ο Θεός.

Με το «Ιησού» ομολογούμε την ανθρώπινη Του φύση.

Δηλαδή, «Κύριε, Ιησού» σημαίνει «Θεός άνθρωπος», δηλαδή «Θεάνθρωπος».

Με το «Χριστέ», είναι αυτό που εμείς Τον αποδεχόμαστε σαν Σωτήρα και σαν Χριστό.

Να θυμάσαι ότι, μετά από ένα θαύμα που έκανε ο Χριστός σ’ έναν τυφλό, τον πήραν (οι Ιουδαίοι) για να τον δικάσουν. Φοβόντουσαν να πούνε οι γονείς του ότι ο Χριστός τον έκανε καλά. Γιατί; Είχε δοθεί εντολή, όποιος πει ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, να γίνεται αποσυνάγωγος, να τον πετούν έξω από την εκκλησία. Και τώρα έτσι πάλι θα ξαναγίνεται.

 Σε μια επικοινωνία που είχα με ένα δαιμονισμένο παιδί, όταν του είπα:

«Να λες, παιδί μου, “Ιησού μου, σ’ αγαπώ”», εκείνος, ο σατανάς, έλεγε:

«Ποιος Ιησούς και Χριστός; Εγώ είμαι ο Χριστός. Εγώ είμαι ο αληθινός θεός. Εγώ είμαι ο υιός του Θεού, που θα έρθω τώρα και θα κυβερνήσω όλο τον κόσμο».

Κατάλαβες;

-Απόλυτα.

-Και είπε κάτι φοβερό εκείνη την ημέρα σε ένα εξορκισμό ότι:

«Σε λίγο και μέσα στο Ποτήριο σας», εννοούσε τους ιερείς που λειτουργούσανε, «δεν θα είναι πια Εκείνος. Εγώ θα διοικώ, εμένα θα μνημονεύετε στις εκκλησιές σας και δεν θα είναι πια Εκείνος».

Αυτό είναι κάτι φοβερό.

-Εδώ σ’ αυτή την φάση είμαστε τώρα.

-Δεν ξέρω σε ποια φάση είμαστε. Απλά όλα αυτά δηλώνουν ότι έρχονται. Αν δεν έχουν έρθει, θα έρθουν σύντομα και αυτές οι φάσεις.  Γι’ αυτό πρέπει να μείνουμε πιστοί και σταθεροί.

Και να μην ξεχνάμε αυτό που είχαμε πει, Στέφανε μου, την άλλη φορά: «Ιησού μου, Σ’ αγαπώ». Έχει δύναμη για μας! Αυτό φοβάται ο διάβολος. Γιατί; Όταν λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με», Του ζητάμε. Δώσε μας. Δώσε μας.  «Ελέησον με», τι σημαίνει; Ζητάμε κάτι.

-Ναι.  

-Και Του αρέσει βέβαια, σαν παιδάκι να ζητάμε από τον Πατέρα μας. Και βέβαια, αν είμαστε σοφοί, δεν θα Του ζητάμε πράγματα ανόητα, αλλά θα Του ζητάμε το Άγιο Του Πνεύμα. Τότε το «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον με», έχει μεγάλη αξία, γιατί Τον αποκαλούμε Θεό, Χριστό και Του ζητάμε να μας δώσει το Άγιο Του Πνεύμα. Γι’ αυτό εξάλλου ήλθε στη γη, για να σταυρωθεί και να μας δώσει ξανά το Άγιο Πνεύμα.

Όταν όμως λέμε «Ιησού μου, Σ’ αγαπώ!», τι κάνουμε; Εκφράζουμε την αγάπη και την ευγνωμοσύνη. Και μέσα στην αγάπη και την ευγνωμοσύνη, εκ μέρους Του υπάρχει το έλεος και η ευσπλαχνία και μας δίνει πάλι το ίδιο πράγμα. Δηλαδή, σαν να είναι μια ίδια προσευχή. Αλλά Του αρέσει να ακούει αυτή τη λέξη «Σ’ αγαπώ». Και σένα δεν σου αρέσει, άμα σου λέει η γυναίκα σου «σ’ αγαπώ»;    

-Σαφώς.

-Και εσύ, όμως, όταν λες: «Γυναίκα μου  σ’ αγαπώ», δεν χαίρεται;

-Ειδικά όταν δεν ζητάς τίποτα. 

-Όταν αγκαλιάζεις το παιδί σου και του λες: «Παιδί μου, σ’ αγαπώ!» 

-Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα.

-Γι’ αυτό λοιπόν, ας εκτιμήσουμε την αξία κάποιων λέξεων και ας τις επαναφέρουμε στην καθημερινή μας ζωή. Έτσι ξεκίνα την δουλειά σου, παιδί μου, το πρωί: «Ιησού μου, Σ’ αγαπώ! Συγχώρεσε με για τα λάθη μου». Και είναι ωραίο και ευγενικό ένα παιδί να ζητάει από τον Θεό συγγνώμη για τα λάθη του. Αλλά είναι υπέροχο, γεμάτο ευγνωμοσύνη και ευχαριστία το να λες:

«Σ’ αγαπώ, Θεέ μου! Σ’ αγαπώ Ιησού μου! Σ’ αγαπώ ουράνιε μου Πατέρα. Σ’ αγαπώ Ιησού μου! Σ’ αγαπώ Άγιο μου Πνεύμα!»

Τι λες;

-Συμφωνώ χίλια τα εκατό μαζί σας. Μπορούμε να σας ακούμε με τις ώρες, γιατί έχετε ένα μοναδικό τρόπο να μας βάζετε στο κλίμα που πρέπει να βρισκόμαστε. Δυστυχώς όμως δεν έχω άλλο χρόνο Πατέρα μου.

-Το ξέρω, παιδί μου.

-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

-Εγώ σας εύχομαι να είστε χαρούμενοι και ειρηνικοί! Μην το ξεχνάτε αυτό. Η χαρά και η ειρήνη θα είναι τα στοιχεία της αληθινής αγάπης του Θεού. Μόνο από εκεί θα καταλαβαίνουμε ότι κάποιος ζει κοντά στο Θεό. Όταν βλέπετε ταραχή, ταλαιπωρία, έστω και αν υπάρχει αγάπη, εκεί η αγάπη είναι λίγο μπερδεμένη. Είναι λίγο νερό με χώμα μέσα.

-Την ευλογία σας! Χριστός Ανέστη!

-Εγκαρδίως, εγκαρδίως. «Ιησού μου, Σ’ αγαπώ», μη το ξεχνάτε! Μη το ξεχνάτε!   

-Δεν το ξεχνάμε,  «Ιησού μου, Σ’ αγαπώ. Ιησού μου, Σ’ αγαπώ». Δεν το ξεχνάμε.  Να είστε καλά.

-Να είστε καλά. Ο Θεός μαζί σας, παιδί μου!