29. Μεγάλη Δευτέρα. Οι δύο εικόνες

 

Μεγάλη Δευτέρα

(Συνέντευξη του π. Ελπιδίου στον  Στέφανο Δαμιανίδη

στο FOCUS FM στις 18.04.2022)

-Καλημέρα, παιδί μου. Καλημέρα σε όλους. Και να ευχηθώ κι εγώ καλή Μ. Εβδομάδα και καλό Πάσχα.

-Αμήν. Αμήν.

-Από χθες ήδη το βράδυ με την Ακολουθία του Νυμφίου Χριστού ξεκίνησε και η Μ. Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου μας. 

-Γι’ αυτό κι εμείς θέλουμε να σας έχουμε κάθε μέρα τις επόμενες ημέρες εδώ, μαζί μας. Και ξέρω ότι κι εσείς προσπαθήσατε, για να καταφέρουμε να βρούμε την χρυσή τομή και να σας έχουμε έστω 20 λεπτά για κάθε μέρα. Να μας βάζετε λίγο στο πνεύμα των ημερών και να μας μιλάτε για τα μηνύματα της Μ. Εβδομάδας, των Παθών του Ιησού μας. 

-Εγώ θα αφήσω Εκείνον να μιλάει μέσα από εμάς και όλους να μας διδάσκει ο αγαπημένος μας Ιησούς. Έτσι δεν είναι;

-Έτσι, έτσι ακριβώς.   

-Θα σου πω μια εικόνα που είχα… κάτι που είχε συμβεί πριν τρία χρόνια περίπου. Είχα πάει σε μια εκκλησία, σε ένα πολύ μακρινό χωριό που δεν είχε παπά, να κάνω την Ακολουθία του Νυμφίου. Σ’ αυτό το χωριό οι περισσότεροι κάτοικοι είχανε φύγει στο εξωτερικό. Έμεναν πολύ λίγες ψυχούλες εκεί πέρα. Λοιπόν, άκουσε να δεις Στέφανε μου τι συνέβη, που από πότε δεν μπόρεσα να το ξεχάσω αυτό και έμεινε χαραγμένο μέσα μου αυτή η Ακολουθία του Νυμφίου εκείνης της ημέρας.

Πριν αρχίσει η Ακολουθία, είχα πάει εγώ πιο νωρίς λιγάκι και περίμενα τον κόσμο να έρθει. Ήρθε λοιπόν μια νεαρή μαμά, που κρατούσε από το χεράκι τον μικρό της γιο. Ήρθαν και οι δυο μπροστά στην εικόνα του Νυμφίου, για να Τον προσκυνήσουν. Έσκυψε η μάνα με πολλή ευλάβεια και φίλησε την εικόνα του Νυμφίου και μετά σήκωσε και τον μικρό της γιό, για να φιλήσει και εκείνο την εικόνα.

-Μάλιστα.

-Φίλησε ο μικρός την εικόνα του Κυρίου μας και μετά με παιδική απλότητα γυρνά στη μαμά του και της λέει:

«Τι έκανε μανούλα ο Χριστούλης και Του βάλανε το ακάνθινο στεφάνι; Δεν πονάει;»

«Πονάει, μωρό μου», του είπε εκείνη, «πονάει πολύ, γιατί το ακάνθινο στεφάνι Του το βάλαμε εμείς οι άνθρωποι με τις αμαρτίες μας και την αχαριστία μας».

«Γιατί, μανούλα, δεν Του το βγάζουμε, για να μην πονάει;», ρώτησε με αφέλεια το αθώο παιδί.

«Γιατί, μωρό μου, δεν σταματούμε εμείς οι άνθρωποι να Τον πληγώνουμε με τα λάθη και τις αμαρτίες που κάνουμε», απάντησε εκείνη.

«Εγώ, μαμά, δεν θέλω ποτέ να Του βάλω αυτό το ακάνθινο στεφάνι. Εγώ μόνο θέλω να Τον αγαπώ! Θα Του λέω, πως Τον αγαπώ! Θα Τον αγαπώ, όπως αγαπώ και σένα μαμά. Δεν θα είναι ευτυχισμένος;»

«Ναι, παιδί μου», απάντησε εκείνη. «Αν Τον αγαπάς, αν Τον αγαπάς και δεν Τον πικραίνεις με τις αμαρτίες σου, όπως εμείς οι μεγάλοι, θα είναι πολύ ευτυχισμένος», απάντησε η μανούλα του. Και έσφιξε το αγγελούδι της πιο δυνατά ακόμα μέσα στην αγκαλιά της, ενώ δυο μαργαριταρένια δάκρυα είδα να τρέχουν από τα μητρικά της μάτια!

Αυτό το γεγονός σημάδεψε την καρδιά μου, γιατί δεν είχα ακούσει πιο δυνατό κήρυγμα από το στόμα ενός αθώου παιδιού!

Αυτό, Στέφανε μου, έγινε τότε, πριν τρία περίπου χρόνια. Τώρα, όμως, έγινε κάτι άλλο, που με προβλημάτισε και με συγκίνησε, αλλά και με τρόμαξε. Ξέρετε, αυτό το Πάσχα όλοι έχουμε δει, ότι το αίμα χύνετε σε κάποια μέρη του κόσμου.

-Ναι.

-Και στην βόρεια Ευρώπη, στη βόρεια Ευρώπη. Όταν μου είπες, ότι θα βγω για να μιλήσω αυτές τις μέρες για τον Κύριο μας, σκεφτόμουνα και Του έλεγα:

«Ιησού μου, ξέρεις πόσο Σ’ αγαπώ. Είσαι και ο Θεός μου, αλλά και ο Βασιλιάς, και ο Άνθρωπος μου. Ξέρω ότι είσαι ο Θεάνθρωπος. Είσαι ο Θεός και ο άνθρωπος.

Επίτρεψε μου αυτό το Πάσχα, αυτή την Μ. Εβδομάδα, να Σε νιώσω σαν άνθρωπο μου, γιατί σαν άνθρωπο Σε γνωρίσαμε εδώ στη γη.

Η Μανούλα Σου σε έσφιξε στην αγκαλιά της, κάποτε οι ποιμένες, οι τσοπάνηδες ήρθανε εκεί στην Βηθλεέμ και Σε αγκάλιασαν.

Πόσοι άνθρωποι ήθελαν να έρθουν κοντά Σου, να Σε κοιτάξουν στα μάτια, να πάρουν κουράγιο, δύναμη!

Πόσους ανθρώπους τους έπιασες από το χεράκι, εκεί που ήτανε πονεμένοι, που ήταν τυφλοί, που ήτανε ανάπηροι και τους σήκωσες!

Πόσα θα ήθελα λοιπόν κι εγώ σήμερα, να δω την αγία Σου μορφή και να Μου μιλάς μυστικά μέσα στην καρδιά».

Με αυτές τις εικόνες της προσευχής πήγα έτσι λίγο να ξεκουραστώ, να κοιμηθώ λιγάκι.

Αλλά δυο εικόνες με συντάραξαν και ήτανε τόσο δυνατές, που δεν μπόρεσα να τις ξεχάσω και θα ήθελα εδώ τώρα να σας τις πω.

Η μια εικόνα έγραφε «ΕΙΡΗΝΗ» από πάνω και είχε την μορφή του Ιησού.

Η άλλη εικόνα έγραφε «ΠΟΛΕΜΟΣ» και είχε την μορφή ενός όμορφου άνδρα, αλλά είχα την αίσθηση από κάτω, ότι ήταν ο Ψευτομεσσίας.  

Στην πρώτη εικόνα…, σαν να επανήλθε η πρώτη εικόνα, και είδα τον Ιησού τόσο γλυκό, τόσο τρυφερό, τόσο στοργικό, λες και ήταν η Μαμά, ο Μπαμπάς!

Πώς είναι κάποιος που σε λατρεύει, που σ’ αγαπά; Και έτρεξα να μπω στην αγκαλιά Του και να Του πω:

«Γλυκέ μου Ιησού, πόσο με συγκινεί, όταν ξέρω πόσο μας αγαπάς!»

Κάποτε, ξέρεις τι μου είχε πει Στέφανε; Όταν, και σαν παιδί, μου άρεσε πάντα να κάνω κάτι και χαιρόμουνα γι’ αυτό που έκανα, Εκείνος με επανάφερε στην πραγματικότητα. Είπε τα εξής, όταν κυρίως ήμουνα στην Αφρική και κάναμε εκεί τότε τα ορφανοτροφεία, τα σχολεία και άλλα πολλά και χαιρότανε η καρδιά μου. Μου λέει:

«Παιδί Μου, να μην χαίρεσαι για τίποτα που μπορεί να σου φέρει εγωισμό.

Να θυμάσαι ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, γιατί θέλω να είσαι το μωρό της καρδιάς Μου.

Όποιος είναι αθώος ή ταπεινός, τον κρύβω μέσα στην καρδιά Μου. Όχι, λέει, στην αγκαλιά Μου. Στην καρδιά Μου!

Εγώ δύο ανθρώπους κρύβω στην καρδιά Μου, τον αθώο, εννοούσε τα μικρά παιδιά, και τον ταπεινό. Και επειδή είσαι μεγάλος, θέλω να είσαι ταπεινός.

Να νιώθεις ότι είσαι ο χειρότερος άνθρωπος του κόσμου, για να μην μπορεί εύκολα ο εγωισμός σου, να σε βγάλει έξω από την καρδιά Μου και σε χάνω.

Και όταν κάνεις πράγματα που θα έχουν εγωισμό, ή θα κατακρίνεις τους άλλους, ή θα σκέφτεσαι υπερήφανα, ή θα νομίζεις ότι είσαι κάτι, όλα αυτά τα άσχημα, δεν θα βγαίνεις μόνο από την καρδιά Μου, αλλά θα αναγκάζομαι να σε βγάζω και από την αγκαλιά Μου, γιατί Εγώ, παιδί Μου, τον εγωιστή άνθρωπο δεν τον θέλω».

Λοιπόν… μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, έσκυψα μέσα στην καρδιά Του και Του είπα:

«Βοήθησε με να είμαι εγώ ο ταπεινός Σου γιός και να Σε λατρεύω με όλη τη δύναμη της καρδιάς μου. Άφησε με, όμως, να Σ’ αγαπώ, όχι μόνο σαν Θεό μου, που Σε λατρεύω, αλλά και σαν άνθρωπο, που είσαι ο δικός μου άνθρωπος, ο αγαπημένος μου άνθρωπος!»

Εκείνη τη στιγμή, σαν να έφυγε το μυαλό μου και… ήρθε κάπου εκεί, τότε… τη στιγμή εκείνη που ο Θεός έκανε τον άνθρωπο; Τον άνθρωπο…, όπως τον δημιουργούσε!

Και ένιωθα με πόση λατρεία ο Θεός έπαιρνε το χώμα, για να φτιάξει μια προσωπικότητα καταπληκτική, μοναδική! Με πόση λατρεία το έκανε! Με πόση αγάπη!

Πώς είναι η γυναίκα σου, όταν έρχεται και σου λέει:

«Ξέρεις, Στέφανε μου, έχω μωρό στην κοιλιά μου!» Τι χαρά έκανε!

-Έτσι.

-Τι χαρά έκανες! Ένιωθα την ίδια χαρά του Θεού, που έφτιαχνε το δημιούργημα Του. Και ένιωθα ότι έφτιαχνε αυτό το σώμα, ένα υπέροχο σώμα, ένα καταπληκτικό σώμα με τέτοια σοφία, που δεν είχε κανένα άλλο δημιούργημα σ’ όλο τον κόσμο.

Μετά από εκεί ήρθε μια άλλη εικόνα. Να στέκεται ο Θεός με καμάρι μπροστά στο δημιούργημα Του αυτό, τον άνθρωπο, να τον κοιτάει τόσο τρυφερά, τόσο γλυκά…, να ανοίγει το στόμα Του και να βγάζει από μέσα Του ένα φως, μια φωτιά, μια λατρεία, κάτι τόσο πανέμορφο, τόσο ειρηνικό, τόσο γλυκύ, τόσο τρυφερό, τόσο στοργικό, και να το βάζει μέσα στον άνθρωπο.

Και εκείνη τη στιγμή ανοίγουν τα μάτια του ανθρώπου και να λέει ο Θεός:

«Αυτός είναι ο γιός Μου! Το μονάκριβο Μου παιδί!»

Πώς είναι εμείς που λέμε στα παιδιά μας: «Καμάρι μου! Αγάπη μου! Λατρεία μου! Άγγελε μου!».

Αυτά τα λόγια και άλλα χίλια δυο γλυκά, ξέρεις πως είναι καμιά φορά τα όνειρα, να βγαίνουν μέσα από το στόμα του Θεού, που εκείνη τη στιγμή δεν Τον έβλεπα πια σαν Πατέρα αλλά σαν Μάνα που γεννούσε το παιδί Του.

Και εκείνη τη στιγμή έλεγε και ο Ιησούς:

«Εγώ και εσύ, γιέ Μου, σαν άνθρωποι είμαστε αδελφάκια. Αλλά σαν Θεός σου, Εγώ είμαι ο Πατέρας σου και εσύ είσαι ο γιός Μου. Υπάρχει μεγαλύτερος τίτλος συγγένειας, παιδί Μου, από το να Με ονομάζεις “Πατέρα σου” και να Με φωνάζεις: “Πατέρα μου! Αγάπη μου! Μπαμπά μου”, όπως λένε όλα τα παιδάκια στον αγαπημένο τους πατέρα; Κι Εγώ να σε φωνάζω “Παιδί Μου, γιέ Μου και κόρη Μου”, τον καθένα από εσάς;»

-Απόλυτα.

-Ένιωθα αυτή την γλυκύτητα! Εκείνη τη στιγμή ένιωθα πολλή χαρά, γιατί, τελικά, δεν είμαστε ένα δημιούργημα του Θεού, ένα τυχαίο δημιούργημα, ένα απλό δημιούργημα, που είπε ο Θεός και έγινε. Είπε να γίνει ο ήλιος και έγινε ο ήλιος. Είπε να γίνουν τα δέντρα και έγιναν τα δέντρα.

Όχι δεν έγινε έτσι. Έχει πιο πολύ την αίσθηση της γέννησης παρά της δημιουργίας, γιατί στην δημιουργία είναι αυτό που φτιάχνεις, όπως είναι το σώμα που έφτιαξε ο Θεός, που και αυτό πρέπει να επιστρέψει στο σώμα ξανά.

Ενώ αυτό που έβαλε μέσα μου, δεν ήτανε φτιάξιμο. Δεν ήταν κάτι που το έφτιαξε εκείνη τη στιγμή, να μου το βάλει μέσα μου, αλλά ήτανε το ίδιο Του το Πνεύμα.

Το άγιο Πνεύμα! Που αυτό το Άγιο Πνεύμα, μόλις μπήκε μέσα μου, με έκανε συγγενή με τον Θεό Πατέρα μου! Γι’ αυτό και είπε ο Χριστός:

«Θα λέτε στον ουράνιο σας Πατέρα, “Πάτερ ημών”. Έτσι να αρχίζετε την προσευχή σας», δηλαδή, Πατέρα μου.

Υπάρχει πιο δυνατό πράγμα από αυτό, Στέφανε μου, σε ρωτώ;

Εκείνη λοιπόν τη στιγμή που ένιωθα τη χαρά Του, που ένιωθε και Εκείνος αυτό που και εγώ καταλάβαινα, μπήκα λοιπόν στην αγκαλιά Του μέσα, να Τον αγκαλιάσω δυνατά.

Πώς κάνει ένα παιδάκι; Έχεις παιδί και ξέρεις τι είναι ένα παιδάκι να σε πιάσει από τον λαιμό, να σε αγκαλιάσει και να σου λέει: «Μπαμπά μου! Γλυκέ μου μπαμπάκα!»

-Ευτυχία μεγάλη!     

-Ένα τέτοιο λοιπόν αίσθημα ένιωσα, εκείνη την στιγμή που Τον αγκάλιασα. Το φως που είχε μέσα Του απλώθηκε πάνω μου και απλώθηκε τριγύρω.

Και έλεγε εκείνη τη στιγμή: «Έτσι μεταδίδω το φως Μου, τη γαλήνη και τη χαρά». Εκείνη την στιγμή ένιωθα τρομακτικά πράγματα. Ειρήνη! Ειρήνη!

Αν μπορούσα να πω τι είναι Θεός, δεν θα έλεγα ότι ο Θεός είναι αγάπη. Θα έλεγα ότι ο Θεός είναι ειρήνη! Ειρήνη! Μια καταπληκτική ειρήνη, που είχε μέσα αγάπη, που είχε ευσπλαχνία, που είχε καλοσύνη, που είχε ευγένεια! Και τι δεν είχε! Ένα φως!

Και λέει: «Αυτό θα το κάνω και το κάνω σε όλα Μου τα παιδιά, που θα Με φωνάξουν “Πατέρα τους” και θα μπουν στην αγκαλιά Μου».   

Αλλά αυτή η εικόνα μετά τέλειωσε. Θα ήθελα πολλά να σας πω, αλλά η ώρα δεν μας παίρνει…

-Και ήρθε η άλλη εικόνα.

-Και ήρθε μια άλλη εικόνα, του φόβου. Εκεί τρόμαξα! Πίστεψέ με, τρόμαξα! Είδα κάποιον που παρουσιαζόταν σαν Μεσσίας και ένιωθα πολύ τρομακτική δύναμη να ασκεί πάνω στους ανθρώπους. Φώναζε:

«Εγώ θα σας πάρω τον νου! Εγώ θα σας πάρω τα νεύρα σας! Εγώ θα σας πω, θα σας λέω τι θα θέλετε και τι θα κάνετε! Εγώ είμαι ο θεός σας! Εγώ είμαι ο βασιλιάς σας!»

Είδα κάποιον, δηλαδή, σαν να δούλευε πάνω σε μας, για να αλλάξει το είναι μας. Να αλλάξει το μυαλό μας. Να αλλάξει το  DNA μας. Να μας ελέγχει.

«Εγώ θα κυριαρχήσω πάνω σε όλους σας μέσα από τα τρία μου τα όπλα».

Και εννοούσε τον βιολογικό πόλεμο, μέσα από τους ιούς. Εννοούσε την πείνα. Μιλάω τώρα για παγκόσμια γεγονότα, γιατί ο πόλεμος αυτός με τους ιούς, θα είναι παγκόσμιος. Δεν θα υπάρχει μέρος που να μην τον σπείρει.

Το δεύτερο, την πείνα. Θα πεινάσει όλος ο κόσμος.

«Σας μισώ, λέει εσάς. Σας μισώ».

Και το τρίτο: «Τώρα ξεκίνησε, λέει, και ο πόλεμος ο μεγάλος».

Αλλά μου έδινε την αίσθηση ότι ο πόλεμος αυτός, ενώ ξεκίνησε και ήταν μεγάλος, δεν είχε συμπληρωθεί ακόμα το πάζλ εκείνο. Το πάζλ ξέρεις τι είναι; Τα κομμάτια που συνδέουμε για να δημιουργηθεί κάτι το ολοκληρωμένο.

«Γιατί στον τρίτο αυτό παγκόσμιο πόλεμο, έλεγε, σιγά-σιγά ετοιμάζω το πάζλ για να καταστρέψω όλα τα έθνη».

Και μου έδινε την αίσθηση ότι, ενώ ξεκίνησε από την Συρία, που ήτανε η κάτω πλευρά, τώρα πήγε στην πάνω πλευρά, στην άλλη άκρη του τόξου, με αυτό που συμβαίνει τώρα στη Ρωσία-Ουκρανία. Θα προχωρήσει στο κέντρο της Ευρώπης, δεν ξέρω τι θα συμβεί εκεί στο κέντρο της Ευρώπης, και μετά θα κατέβει και στο Ιράν κάτω.

Και τότε, όταν θα ολοκληρώσει πλέον το πάζλ του παγκόσμιου πολέμου, τότε θα ξεκινήσει το μεγάλο κακό. Έλεγε ότι τότε θα ξεκινήσουν και πολλά πράγματα. Αυτό όμως με φόβισε, με τάραξε. «Από αυτό το Πάσχα, λέει, εγώ είμαι πλέον ο αρχηγός και ο βασιλιάς σας».

Και δεν πρόλαβα…, τέλειωσε αυτό…, αυτή η εικόνα που με τρόμαξε. Προτιμώ να σκέφτομαι την πρώτη εικόνα, του Ιησού.

-Ε, βέβαια.

-Του Ιησού, του Θεού, του γλυκού μου Ιησού. Κατάλαβες;

-Ε, βέβαια.

-Πήρε ένα τηλέφωνο, βρε παιδάκι μου, με πήρε τηλέφωνο ένα παιδάκι από την βόρεια Ελλάδα. Ήξερα ότι είχε λίγα προβλήματα, και μου λέει:

«Πάτερ, τι να μου ευχηθείτε;»

«Παιδάκι μου, τι να σου ευχηθώ; Ένα πράγμα θα σου ευχηθώ. Να λες «Ιησού μου σ’ αγαπώ», γιατί αυτό, παιδί μου, το «Ιησού μου σ’ αγαπώ», είναι η μελωδία των προσευχών!

Υπάρχουν πολλές προσευχές, πολλά λόγια που μπορεί κανείς να πει σε κάποιον που αγαπά. Πάρα πολλά. Αλλά η πιο ωραία λέξη, ποια είναι; Να αγκαλιάσεις κάποιον και να του πεις: “Σ’ αγαπώ! ”».       

-Βέβαια, βέβαια.

-Η λέξη λοιπόν “Σ’ αγαπώ ” αποτελεί τη μελωδία των προσευχών και το «Ιησού μου σ’ αγαπώ» είναι η μελωδία όλων των προσευχών! Γι’ αυτό θέλει από τώρα, από αυτήν την Μ. Εβδομάδα έτσι να Του λέμε όλοι: «Ιησού μου σ’ αγαπώ».

Και εκείνη λοιπόν την στιγμή που ευχήθηκα στο παιδί αυτό: «παιδί μου να λες: “Ιησού μου σ’ αγαπώ ”», τι έγινε;

Το παιδί αυτό είχε δαιμόνια μέσα του. Πήρε τη φωνή του παιδιού ο δαίμονας και άρχιζε και φώναζε:

«Όχι, εμένα θα αγαπάει! Όχι Αυτόν τον ψευτοχριστό!». Εννοούσε τον Ιησού. «Αυτός είναι ο ψεύτικος Χριστός! Εγώ είμαι ο αληθινός Χριστός, που έρχομαι τώρα να κυβερνήσω όλο τον κόσμο!».    

Πίστεψε με, έζησα μισή ώρα μέσα από ένα τηλεφώνημα φοβερό, αυτά που θα γινόντουσαν, γιατί έλεγε όλα αυτά που εκείνος θέλει τώρα να κάνει. Και σε κάποια φάση του είπα:

«Βρε, του λέω, κάποτε εσύ Εωσφόρε ήσουνα κοντά στο Θεό. Τον αγαπούσες, Τον υπηρετούσες και ήσουν γεμάτος φως και όλο καλοσύνη. Τώρα πώς κατάντησες μαύρος και κακός, που κανείς δεν θα σε θέλει; Γιατί δεν λες ένα συγγνώμη, να επιστρέψεις πίσω ξανά στον Βασίλειο του Θεού;»

Και εκείνη τη στιγμή, θα ζήσω πάλι κάτι μοναδικό. Άρχισε… πώς είναι ένας άνθρωπος που λες και πάει να βγει η ψυχή του και μουγκρίζει κυριολεκτικά…, άρχισε και μούγκριζε και έλεγε Στέφανε:

«Εγώ συγγνώμη, ποτέ! Κανένας δικός μου δεν θα λέει ποτέ συγγνώμη. Οι δικοί μου, λέει, θα ξεχωρίζουμε από το ότι κανείς δεν θα λέει συγγνώμη σ’ Αυτόν τον ψεύτικο Θεό σας». Εννοούσε τον Ιησού.

Θέλω λοιπόν να πω, αυτή την Μ. Εβδομάδα που ξεκινάει τώρα:

Το πιο όμορφο πράγμα είναι το πρώτο:

Ή να του πεις «Ιησού μου, σ’ αγαπώ» και να αφεθείς στην αγκαλιά Του, ή να Του πεις: «Εσύ γλυκέ Μου Ιησού θα είσαι ο Βασιλιάς μου κι εγώ θα είμαι ο γιός Σου και η κόρη Σου».

Το δεύτερο: Να θυμόμαστε αυτό που φοβίζει τον σατανά, η λέξη «συγγνώμη». Και να λέμε συγγνώμη, συγνώμη στο Θεό μας.

Αλλά να μάθουμε να λέμε συγγνώμη, παιδί μου, και μεταξύ μας. Δηλαδή, πες ότι έκανες ένα λάθος, Στέφανε μου, στην γυναίκα σου. Γιατί να ντραπείς; Να της πεις: «Συγγνώμη γυναίκα μου. Συγγνώμη αγάπη μου!».

Έκανε ένα λάθος η γυναίκα σου σε σένα, γιατί να ντραπεί; Να σου πει:

«Στέφανε μου, αγάπη μου, συγγνώμη γι’ αυτό!».

Έκανε κάτι το παιδί στον πατέρα ή ο πατέρας στο παιδί. Αν βάλουμε τη λέξη συγγνώμη, παιδί μου, μέσα στη ζωή μας, όλα θα αλλάξουνε.

Γι’ αυτό και ο Χριστός τώρα τι μας λέει;

«Αν μετανοήσετε, παιδί Μου, και πείτε συγγνώμη, Εγώ θα αλλάξω ακόμα και τη ροή του πολέμου! Εγώ θα τα μειώσω όλα! Αλλά δεν Μου λέτε συγγνώμη. Φοβάστε να πείτε τη συγγνώμη. Φοβάστε να πείτε τη συγγνώμη!»

Εγώ θα ήθελα λοιπόν σήμερα, το πρώτο μήνυμα αυτής της Μ. Δευτέρας, Στέφανε μου, να είναι: «Σ’ αγαπώ Ιησού μου και συγγνώμη Θεέ μου», και συγγνώμη στον καθένα.

-Συγχώρεση. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, πατέρα μου. Αύριο θα είμαστε ξανά μαζί για την Μ. Τρίτη, για το μήνυμα της Μ. Τρίτης. Να είστε καλά! Την ευλογία σας.   

-Ο Θεός να σας ευλογεί, παιδί μου.