33. Πόσο μας αγαπά ο Θεός

-«Πατέρα, πόσο μας αγαπά ο Θεός;» με ρώτησε κάποτε μια νεαρή μητέρα που είχε τρία μικρά παιδιά.

Από την συζήτηση που είχα μαζί της, κατάλαβα πως ήταν μια πολύ απλή, ταπεινή και ευγενική κοπέλα, που είχε μεγάλο πόθο να αγαπήσει τον Θεό με όλη τη δύναμη της καρδιάς της. Της είπα:

-«Αν θέλεις εσύ, αλλά και όλοι μας, να μάθουμε πόσο μας αγαπά ο Θεός, πρέπει πρώτα να μάθουμε πώς μας αγαπά ο Θεός. Μόνο τότε θα μάθουμε και πόσο μας αγαπά ο Θεός. Εσύ, παιδί μου, πόσο αγαπάς τα παιδιά σου;»

-«Τα λατρεύω τα παιδιά μου!», μου απάντησε. «Είναι όλη μου η ζωή! Δεν υπάρχει μέτρο για να μετρήσω πόσο τα αγαπώ. Πίστεψε με, σεβαστέ μου πατέρα, ότι, αν πω, πως τα αγαπώ από την γη μέχρι τον ουρανό, μου φαίνεται πως θα πω ψέματα, γιατί τα αγαπώ ακόμα περισσότερο»!

-«Σε πιστεύω, παιδί μου!», της είπα. «Όλες οι μανούλες, και κυρίως όλες οι μωρομάνες, έτσι αγαπούν τα παιδιά τους. Τα αγαπούν τόσο πολύ, που είναι έτοιμες ακόμα και την ίδια τους την ζωή να δώσουν γι’ αυτά, όταν χρειαστεί! Έτσι δεν είναι; Δεν έχεις παρατηρήσει ότι, ακόμα και αυτά τα ζωάκια όταν γίνονται μάνες και γεννούν, δεν αφήνουν κανέναν να πειράξει τα μωρά τους και τα υπερασπίζονται!»

-«Είναι αλήθεια αυτό, σεβαστέ μου πατέρα! Ακόμα και την ίδια μου την ζωή θα μπορούσα να δώσω για το παιδί μου, αν χρειαζόταν!»  

Συγκινήθηκα από την απάντηση της νεαρής αυτής μάνας και είπα:

-«Τι υπέροχη αγάπη είναι η μητρική αγάπη! Είναι η μόνη αγάπη που έχει μέσα της αληθινή θυσία. Είναι η μόνη αγάπη που μοιάζει με την αγάπη του Θεού Πατέρα μας! Είναι η αγάπη αυτή που έκανε έναν Θεό να έρθει στη γη σαν Μάνα, για να υποφέρει και να σταυρωθεί για μας, για να μας ελευθερώσει από τα δεσμά της αμαρτίας!»

Είδα στα μάτια της νεαρής κοπέλας δυο πολύτιμα δάκρυα αγάπης να κυλούν στο πρόσωπο της και συγκινήθηκα.

-«Πώς μας αγαπά, πατέρα μου, ο Θεός;» με ρώτησε με μεγάλη αγωνία.

-«Σαν Μαμά, μας αγαπά ο Θεός. Όπως αγαπά μια μανούλα το μωρό της, έτσι μας αγαπά και ο Θεός! Σαν μωρά Του μας αγαπά!

Θέλει Εκείνος να είναι για μας η πιο γλυκιά Μαμά του κόσμου και εμείς να είμαστε τα μωρά της καρδιάς Του.

Οι γονείς που μας γέννησαν, μας έδωσαν μόνο το σώμα. Την αθάνατη, όμως, ψυχή μας, ποιος μας την έδωσε; Οι γονείς μας ή ο ίδιος ο Θεός Δημιουργός μας;», την ρώτησα.

-«Ο Θεός», μου απάντησε.

-«Αν λοιπόν τους γονείς που μας γέννησαν και μας έδωσαν μόνο το σώμα, τους φωνάζουμε με τις γλυκές λέξεις «μαμά» και «μπαμπά», τον Θεό που μας έδωσε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε, δηλαδή την αθάνατη ψυχή μας, η οποία είναι ανώτερη του σώματος, πώς πρέπει να Τον φωνάζουμε;

Δεν πρέπει να Τον φωνάζουμε Πατέρα; Δεν πρέπει να Τον νιώθουμε Μάνα της ψυχής μας;»

-«Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό, σεβαστέ μου πατέρα. Έχετε δίκιο. Από σήμερα έτσι θα Τον φωνάζω και θα μάθω και στα παιδιά μου έτσι να Τον αποκαλούν: Μάνα και Πατέρα της ψυχής τους».

* * *

Ναι, παιδιά μου, ο Θεός είναι για μας τους ανθρώπους ο πραγματικός Πατέρας και Μάνα της ψυχής μας.

Γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι, αν ο Θεός Πατέρας μας είναι ο Βασιλιάς όλου του κόσμου, εμείς είμαστε τα δικά Του βασιλόπουλα!

Υπάρχει, αλήθεια, μεγαλύτερη τιμή και δόξα για μας τους ανθρώπους, από το να είμαστε τα αγαπημένα παιδιά του Θεού και Εκείνος να είναι για μας ο Πατέρας και η Μάνα μας;

Η θεϊκή Του αγάπη για μας είναι τόσο μεγάλη, που δεν υπάρχει μέτρο για να την μετρήσεις!

Ακόμα και αν μαζευόντουσαν όλες οι μάνες του κόσμου, για να ενώσουν την αγάπη τους σε μια μεγάλη δυνατή μητρική αγάπη, και πάλι θα ήταν πολύ μικρή η αγάπη τους αυτή, μπροστά στην άπειρη αγάπη που έχει ο Θεός Πατέρας για μας!

Εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε μια απλή δημιουργία του Θεού, όπως όλα τα υπόλοιπα δημιουργήματα Του. Γι’ αυτό και ο τρόπος που μας δημιούργησε είναι τελείως διαφορετικός.  

Για όλα τα άλλα είπε, «να γίνουν και έγιναν». Δηλαδή, με μια και μόνο εντολή Του, έκανε όλα όσα βλέπουμε στη γη και στον ουρανό. Με εμάς, όμως, τους ανθρώπους, λέει η Αγία Γραφή, ασχολήθηκε τελείως προσωπικά.

Μας έφτιαξε έτσι, που να είμαστε και ύλη και πνεύμα. Η ύλη να είναι φθαρτή και προσωρινή, ενώ το πνεύμα να είναι άυλο, άφθαρτο και αιώνιο.

Πήρε λοιπόν πρώτα χώμα από τη γη και έφτιαξε το υπέροχο και μοναδικό σε σοφία φθαρτό ανθρώπινο σώμα, το οποίο μετά τον θάνατο μας γίνεται και πάλι χώμα. 

Αφού ο Θεός τελείωσε το ανθρώπινο σώμα, που είναι η υλική πλευρά του ανθρώπου, προχώρησε στην ψυχή του, που είναι η πνευματική πλευρά του ανθρώπου.

Αυτό που έκανε μετά ο Θεός στον άνθρωπο, ήταν κάτι που για πρώτη φορά γινόταν σε όλη την δημιουργία!

Ο Θεός στάθηκε μπροστά στο ανθρώπινο σώμα, που μόλις είχε δημιουργήσει και το κοίταξε τρυφερά, στοργικά και πατρικά. Μετά φύσηξε μέσα του την θεϊκή Πνοή Του, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, βάζοντας έτσι μέσα του την αθάνατη ψυχή του. 

Η ψυχή του ανθρώπου ήταν από εκείνη τη στιγμή ό,τι πιο πολύτιμο και ανώτερο υπήρχε σε όλη την παγκόσμια δημιουργία του Θεού.  

Με τον τρόπο αυτό ολοκληρώθηκε η δημιουργία του ανθρώπου. Μια δημιουργία, που μόνο κατά την ύλη, δηλαδή το υλικό σώμα, ήταν δημιουργία, γιατί η Πνοή Του δεν ήταν δημιουργία. Είναι το Άγιο Του Πνεύμα, που δεν είναι δημιουργία.

Από το Άγιο Πνεύμα που έβαλε ο Θεός μέσα μας, ξεχωρίζει ο άνθρωπος από όλα τα άλλα δημιουργήματα του Θεού.

Βάζοντας, όμως, μέσα μας την θεϊκή Πνοή Του, θα μπορούσαμε να πούμε, όπως έλεγε ένας άγιος Ασκητής, ότι ο Θεός μας «γέννησε»! Δεν μας δημιούργησε απλά, αλλά μας «γέννησε»!

Γι’ αυτό και ονομάζεται «Πατέρας» μας! Γι’ αυτό και όταν προσευχόμαστε θέλει να τον αποκαλούμε «Πάτερ ημών…», δηλαδή «Πατέρα μας»!  

Οι λέξεις «πατέρας», «μάνα» και «παιδί» είναι λέξεις που χαρακτηρίζουν μια στενή οικογενειακή σχέση αγάπης ανάμεσα στα πρόσωπα αυτά, γι’ αυτό και όταν εμείς αποκαλούμε τον Θεό δικό μας Πατέρα, γινόμαστε αυτόματα η οικογένεια Του!

Ο Θεός θέλει να ξέρουμε όλοι μας, ότι Αυτός είναι ο πραγματικός Πατέρας και Μάνα της ψυχής μας και όλοι εμείς είμαστε οι γιοι και οι κόρες Του! Τα βασιλόπουλα  και οι βασιλοπούλες Του!

Γι’ αυτό και θέλει να ξέρουμε όλοι μας, όχι μόνο πόσο άπειρα μας αγαπά αλλά και ότι μας αγαπά και μας λατρεύει σαν την πιο γλυκιά μαμά όλου του κόσμου!