30. Μεγάλη Τρίτη. Το μεγαλείο της θεϊκής ευσπλαχνίας

Μεγάλη Τρίτη

(Συνέντευξη του π. Ελπιδίου στον  Στέφανο Δαμιανίδη

στο FOCUS FM στις 19.04.2022) 

-Πατέρα μου, την ευλογία σας. Καλή σας ημέρα. Μ. Τρίτη σήμερα.

-Καλημέρα, Στέφανε μου! Καλημέρα και σε όλους τους αγαπημένους μας ακροατές! Και εύχομαι ξανά, καλή Μεγάλη Εβδομάδα και καλό Πάσχα.

-Μακάρι, μακάρι.

-Μ. Τρίτη σήμερα, Στέφανε μου. Μ. Τρίτη και η Εκκλησία μας, στα τροπάρια που θα ακουστούν το βράδυ, μνημονεύει ένα συγκινητικό γεγονός που συνέβη λίγο χρόνο πριν τα Πάθη του Κυρίου μας.

Πρόκειται για μια γυναίκα. Μια γυναίκα πόρνη που ήρθε, μετανιωμένη για τα λάθη της, να αλείψει με πολύτιμο μύρο τα πόδια του Κυρίου μας. Το γεγονός αυτό συνέβη σε ένα σπίτι και μάλιστα σε ένα σπίτι Φαρισαίου.

Οι Φαρισαίοι και οι Γραμματείς ήτανε οι διδάσκαλοι των Εβραίων και πίστευαν σε μια εικόνα του Θεού σκληρή. Ότι δηλαδή ο Θεός είναι πολύ αυστηρός, πολύ σκληρός και πολύ τιμωρός στον κάθε αμαρτωλό. Μάλιστα θεωρούσαν μίασμα να έχουνε οποιαδήποτε επικοινωνία ή και ακόμα να αγγίξουνε ένα τέτοιο άτομο, έναν τέτοιο άνθρωπο, και εν προκειμένω μια τέτοια γυναίκα, όπως ήταν η πόρνη.  

Έκπληξη, βέβαια, προκάλεσαν σε αυτούς η γλυκιά συμπεριφορά του Κυρίου μας Ιησού, και που την δέχτηκε κοντά Του, και που την άφησε να Τον αγγίξει, και τέλος να συγχωρήσει τα λάθη της. Αυτά όμως Στέφανε μου, έγιναν τότε.

Σήμερα θα ήθελα να σας πω μια παράλληλη ιστορία, που συνέβη στις μέρες μας και που έχω προσωπικά αυτή την εμπειρία.  

Ήμουνα, Στέφανε μου, σ’ ένα ναό. Συνέβη στην αρχή, όταν είχα γίνει ιερέας. Ήτανε δηλαδή τα πρώτα χρόνια της ιερατικής μου διακονίας, και ήμουν και εξομολόγος.

Μια μέρα λοιπόν ήρθε εκεί στην εκκλησία που ήμουνα μια νεαρή κοπέλα. Ήταν πολύ όμορφη και φαινόταν πολύ γλυκιά κοπελίτσα. Μετά έμαθα ότι ήταν και ορφανή. Ήταν ορφανή και από πατέρα και από μάνα. Ήτανε τόσο όμορφη, που κατάλαβα μετά γιατί είχε τόσες πολλές δυσκολίες και σαρκικές πτώσεις. Καμιά φορά η ομορφιά και η σωφροσύνη δύσκολα συμβαδίζουν, και μάλιστα όταν δεν έχεις κάποιον να σε προστατέψει, να σε σκεπάσει και να σε συμβουλεύσει σωστά.

-Μάλιστα.

-Ήρθε λοιπόν αυτή η κοπελίτσα εκεί, στο ναό. Ήταν δακρυσμένη! Ένιωθα ότι είχε φόβο μέσα της και μου είπε ότι ήταν η πρώτη φορά που ερχότανε για να εξομολογηθεί. Προσπάθησα βέβαια εγώ να της δώσω κουράγιο, θάρρος, να μην φοβάται και να τα εξομολογηθεί όλα.

Άρχισε την εξομολόγηση της. Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη! Πρώτη φορά άκουγα τόσα πολλά και μεγάλα λάθη! Πρώτη φορά άκουγα μια τέτοια μορφή ασέβειας στο το Θεό, για βλαστήμιες, για σαρκικές πράξεις, για ναρκωτικά, για μαγείες. Και τι άλλο δεν άκουσα εκείνη την ημέρα από το στόμα της νεαρής αυτής ορφανής κοπελίτσας!

Αφού, να φανταστείς, εκείνη τη στιγμή που τα άκουγα, πίστεψε με Στέφανε μου, ήτανε η πρώτη φορά που είχα τρομάξει και έλεγα από μέσα μου:   

«Θεέ μου, υπάρχουν τόσα λάθη, τόσες αμαρτίες; Και πώς μπορείς να ανέχεσαι και να αγαπάς τέτοιους ανθρώπους;»

Ήμουνα βέβαια στην αρχή, όπως σου είπα της ιερατικής μου διακονίας. Και Δεν ήξερα ακόμα πολλά πράγματα. Αλλά ούτε ακόμα ήξερα, πόσο γλυκός και τρυφερός είναι ο Θεός μας και πόσο στοργικός!

Αφού λοιπόν τα άκουσα όλα αυτά, κατά διαστήματα ήμουνα πολύ συγκινημένος, γιατί έβλεπα το κοριτσάκι αυτό που έκλαιγε! Πονούσε για τα αμαρτήματά του, ζητούσε συγγνώμη και… μερικές φορές έκλαιγα κι εγώ μαζί της!

Όταν τέλειωσε, μου λέει: «Σας παρακαλώ, πάτερ μου, βάλτε μου ένα κανόνα μεγάλο σαν τιμωρία, για όλα αυτά τα λάθη που έκανα».

Σκεφτόμουνα εγώ τώρα, τι κανόνα να της βάλω; Έβλεπα και τον Εσταυρωμένο μας Ιησού…, λέω: «Γλυκέ μου, Εσύ τράβηξες τον μεγάλο κανόνα. Εσύ σταυρώθηκες για μας. Τι κανόνα να της βάλω;». Το λυπούμουνα το κοριτσάκι.

Οπότε λοιπόν κάποια στιγμή της λέω: «Ξέρεις το τάδε εκκλησάκι;»

Ήταν ένα μικρό εκκλησάκι κοντά στην ενορία που ήμουνα.

Μου λέει: «Το ξέρω».

«Λοιπόν, θα μου κάνεις μια χάρη. Θα πηγαίνεις εκεί κάθε μέρα, για 40 μέρες. Είναι πάντα ανοιχτή η πόρτα. Μη φοβάσαι, δεν είναι κλειστή. Θα μπαίνεις μέσα και θα πηγαίνεις μπροστά στο Χριστό. Υπάρχει μια πανέμορφη εικόνα του Χριστού. Θα Τον φιλάς στην καρδιά και θα Του λες: “Ιησού μου, σ’ αγαπώ. Συγχώρεσε με για τα λάθη μου”. Και μετά από 40 μέρες έλα, παιδί μου, να σου διαβάσω την συγχωρητική ευχή».

Μετά έφυγε η κοπελίτσα. Για πολλές ημέρες το μυαλό μου ήταν σ’ αυτή την κοπέλα. Σκεφτόμουνα, τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος, σε τι λάθη μπορεί να πέσει, αλλά και πόσο φοβερό είναι να είσαι ορφανός και να μην έχεις κάποιον να σε συμβουλεύσει και να σε προστατέψει.

Πράγματι λοιπόν, πέρασαν οι 40 μέρες και ήρθε ξανά το κοριτσάκι αυτό στο ναό που ήμουνα. Το είδα από μακριά, έλαμπε από χαρά! Ήλθε κοντά μου και της λέω:

«Καλώς την! Τι κάνεις; Είσαι καλά;»   

«Ναι, πάτερ μου, ήρθα να μου διαβάσεις την συγχωρητική ευχή και να με συγχωρέσεις».

Πήγαμε λοιπόν στο εξομολογητήριο, φόρεσα το πετραχήλι, καθίσαμε μαζί και την ρώτησα:

«Τι έκανες; Πήγαινες εκεί στο εκκλησάκι; Φιλούσες την εικόνα του Χριστού; Του έλεγες πώς Τον αγαπάς και να σε συγχωρέσει;»

«Ναι, πάτερ μου, 40 μέρες πήγαινα κάθε μέρα! Αλλά θα ήθελα πρώτα να σας πω τι μου συνέβη χθες βράδυ, πριν έρθω να σας δω για να μου διαβάσετε την συγχωρητική ευχή».

«Τι συνέβη; Τι είδες;»

Μου λέει: «Σαν να έφυγε η ψυχή μου και βρέθηκα σ’ ένα πάρα πολύ όμορφο μέρος! Δεν ξέρω, πάτερ μου, αν ήταν όνειρο ή όραμα. Αλλά το έζησα τόσο πραγματικά και ήταν τόσο αληθινό!»

«Και εκεί, της λέω, τι έγινε;»

«Παρουσιάστηκε ένας πολύ όμορφος, λαμπρός νέος, πλημμυρισμένος στο φως! Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήτανε. Αλλά ένιωθα μέσα από αυτό το φως να βγαίνει τόση αγάπη, τόση γαλήνη, τόση χαρά και τόση ειρήνη, που απλώθηκε μέσα στη καρδιά μου. Μόνο όταν σήκωσε το χέρι Του και μέσα από μια τρύπα που ήτανε στο κέντρο του χεριού Του βγήκε μια πολύ μεγάλη ακτίδα φωτός και έφτασε στη δική μου την καρδιά, τότε κατάλαβα ότι ήτανε ο Ιησούς, ο Κύριος μου, που τόσες μέρες τώρα πήγαινα και Του φιλούσα την καρδιά.

Ήμουν τόσο συγκινημένη, που έπεσα στα γόνατα και Τον πλησίασα σιγά-σιγά, με πολλή βέβαια ντροπή για όλα τα λάθη που έκανα αλλά και πολύ λατρεία, για να Του φιλήσω τα πόδια, σαν την πόρνη γυναίκα.

Και όταν έφτασα κοντά Του, ένιωσα την αγάπη Του μέσα στην καρδιά μου! Δεν μου μιλούσε, αλλά την ένιωθα να μπαίνει τόσο δυνατά, που δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Ένιωθα την Μάνα μου εκείνη τη στιγμή να με λατρεύει! Ένιωθα τον Πατέρα μου να με προστατεύει! Ένιωθα τον Θεό μου να με συγχωράει! Ένιωθα ό,τι πιο γλυκό πράγμα θα μπορούσε ένας άνθρωπος να ζήσει.

Ωστόσο δεν ήθελα να σηκώσω τα μάτια μου από ντροπή. Και τότε ένιωσα το χέρι Του να αγγίζει το πηγούνι μου και να σηκώνει σιγά-σιγά το κεφάλι μου, μέχρι τη στιγμή εκείνη που τα μάτια μου αντίκρυσαν τα δικά Του!

Δεν μπορώ να σου πω, λέει, πατέρα μου, τι έβλεπα μέσα στα μάτια Του. Μέσα στα πανέμορφα αυτά γαλάζια μάτια Του νόμιζα πως έβλεπα όλον τον γαλάζιο ουρανό και όλη την απέραντη θάλασσα.

Μέσα στον ουρανό ένιωθα την απεραντοσύνη της αγάπης Του και μέσα στην γαλάζια θάλασσα, ένιωθα την απεραντοσύνη της ευσπλαχνίας Του.

Και τότε με άρπαξαν τα δάκρυα και άρχισα να κλαίω και να λέω:

“Συγχώρεσέ με Αγάπη μου! Συγχώρεσέ με Φως μου! Συγχώρεσέ με Ιησού μου!”

Και Εκείνος… ένιωσα το χάδι Του τόσο βαθιά… και μου είπε:

“Μη στεναχωριέσαι, γλυκιά Μου κόρη! Μη στεναχωριέσαι, παιδί Μου! Εγώ όλες αυτές τις 40 μέρες που ερχόσουνα και Με φιλούσες στην καρδιά, έπαιρνα τα φιλιά σου, έπαιρνα τα δάκρυα σου και ένιωθα τη συγγνώμη και την αγάπη σου. Γι’ αυτό κι Εγώ τώρα και σε συγχωρώ και σε ευλογώ γλυκιά Μου αγαπημένη κόρη!

Μονάχα σε ικετεύω, μη ξαναμαρτήσεις και μη Με ξαναπληγώσεις. Εγώ θα είμαι για σένα από σήμερα και Μάνα και Πατέρας και Φίλος και Αδελφός και εσύ θα είσαι το μωρό της καρδιάς Μου! Το μωρό της καρδιάς Μου! Το μωρό της καρδιάς Μου!”

 Σαν αντίλαλο άκουγα, λέει, αυτή τη φράση: “Το μωρό της καρδιάς Μου!” Και ένιωθα τέτοια ευτυχία, τέτοια γαλήνη, τέτοια χαρά!

Αχ, συνήλθα από το όνειρο αυτό, από το όραμα και… για πολύ ώρα δεν μπορούσα να έρθω στον φυσιολογικό κόσμο. Τόσο πολύ ζούσα αυτό το μεγαλείο, αυτό που είδα, αυτό που άκουσα.

Τώρα, πατέρα μου, ενώπιον του Θεού σου υπόσχομαι, να μην ξαναμαρτήσω. Θα αλλάξω ζωή. Ξέρω ότι έκανα πάρα, πάρα πολλά λάθη. Αλλά από σήμερα θέλω μόνο να Τον αγαπώ και μόνο να Τον λατρεύω. Είμαι τόσο ευτυχισμένη, που τώρα πλέον έχω Μάνα και Πατέρα, έχω Φίλο και Αδελφό!»

Μου έλεγε και άλλα πολλά, Στέφανε μου, αλλά εκείνη τη στιγμή το δικό μου το μυαλό έφευγε μακριά σε όλα εκείνα τα πλασματάκια, σε όλους εκείνους τους αδελφούς μου, σ’ όλο τον κόσμο, που φοβούνται τον αγαπημένο μας Ιησού.

Που νομίζουν ότι είναι τόσο αμαρτωλοί, ώστε Εκείνος δεν τους θέλει, ότι Εκείνος δεν τους αγαπάει, και πως είναι άξιοι για την κόλαση.

Τι θα ήθελα να τους πω; Αυτή την ιστορία θα ήθελα να τους πω.  

-Άρα το μήνυμα, πατέρα μου, είναι ότι, ό,τι και αν έχουμε κάνει, κάποια στιγμή να μην Τον φοβόμαστε, να πάμε να Του μιλήσουμε, να εξομολογηθούμε.

-Ναι. Ναι, Στέφανε μου, να μην ντρεπόμαστε τον άνθρωπο μας, τον Θεό και άνθρωπο μας.

Μην ξεχάσετε αυτή τη λέξη: Ο Ιησούς δεν είναι μόνο ο Θεός μας. Είναι και ο άνθρωπος μας! 

Είναι η Αγάπη μας και η καρδιά μας! Είναι η Μάνα που ξέρει να προστατεύει και να αγαπάει το παιδί της. Είναι, σήμερα μπορώ να το πω σταθερά και να το βάλουμε βαθιά στη καρδιά μας:

Ο Ιησούς, παιδί μου, είναι η Μωρομάνα μας! Η Μωρομάνα μας! 

-Εγώ πάντως να πω πατέρα μου ότι, δυστυχώς για όλους εμάς, νομίζω ότι οι αμαρτίες που έχουμε πλέον οι άνθρωποι είναι πολύ πιο μεγάλες και πιο βαθιές από τις αμαρτίες που μπορεί να είχε μία πόρνη, η οποία ενδεχομένως να εξαναγκάστηκε να κάνει αυτό το επάγγελμα και να πέσει σε αυτές τις αμαρτίες.

Δυστυχώς οι αμαρτίες οι σύγχρονες και ο τρόπος με τον οποίο έχουμε γυρίσει την πλάτη μας στην θρησκεία μας, στην πίστη μας, στον Ιησού μας, … αχ, μας βαραίνουνε πολύ. Μας βαραίνουνε πολύ. Αλλά ακόμα και αυτές θα τις ακούσει, έτσι;

-Αχ, Στέφανε μου, δεν ξέρετε τι είναι ο Ιησούς, γι’ αυτό τα λέτε όλα αυτά.

Εκείνο που θα ήθελα μονάχα, Στέφανε μου, αν θέλεις και εσύ, αύριο να έχουμε λίγο την ευκαιρία να πούμε τι λάθη πρέπει να λέμε στον Θεό. Τι είναι εκείνο που μπορεί να γίνει οδηγός της μετανοίας μας.

-Πολύ ωραία.

-Πώς μπορούμε να Τον πλησιάσουμε. Τι είναι εκείνο που πρέπει να γράψουμε και να Του πούμε: «Συγγνώμη, Βασιλιά μου». Ας μη ξεχνάμε ότι αύριο βράδυ, Μεγάλη Τετάρτη, έχουμε το άγιο Ευχέλαιο.

-Ναι, ναι.

-Διαβάζουμε το Ευχέλαιο. Είναι, δηλαδή, η γιορτή της συγγνώμης, που ο Θεός μέσα από τον ιερέα μας δίνει τη συγγνώμη Του, την τέλεια συγγνώμη Του.

Γι’ αυτό εγώ έλεγα την αυριανή μέρα να την αφιερώσουμε για να πούμε κάτι που θα μας βοηθήσει και θα μας οδηγήσει στην μετάνοια. Στην αληθινή μετάνοια! Την μετάνοια της καρδιάς μας!

-Σύμφωνοι.

-Να μπούμε όλοι αύριο επίσημα, με την ευχή πλέον της Εκκλησίας μας, μέσα από τις ευχές του Αγίου Ευχελαίου, να μπούμε όχι στην αγκαλιά Του, αλλά μέσα στα βάθη της καρδιάς Του.

Να μας φωνάξει όλους: «Μωρά Μου! Αγαπημένα Μου παιδιά! Κόρες Μου και γιοί Μου!»

-Αύριο την ίδια ώρα, στο ίδιο μέρος, πατέρα Ελπίδιε!

-Ναι, ναι, Στέφανε μου!

-Να είστε καλά. Την ευλογία σας. Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

-Ο Θεός να σας ευλογεί όλους, όλους.