25. Παΐσιος, ο παππούς της καρδιάς μας

(Συνέντευξη του π. Ελπιδίου με τον  Στέφανο Δαμιανίδη

στο FOCUS FM στις 23.02.2022). Αφιέρωμα στον άγιο Παΐσιο.

-Κάνουμε αφιέρωμα στον άγιο Παΐσιο σήμερα. Ακούσαμε συγκλονιστικά πράγματα μέχρι τώρα και θα συνεχίσουμε.

Θα δώσω την καλημέρα μου, και θα συνομιλήσουμε, για τα επόμενα δέκα λεπτά, με τον πατέρα Ελπίδιο. Και τον ευχαριστώ πάρα πολύ, που και σήμερα ανταποκρίνεται στην πρόσκληση μου, εδώ στον Focus Fm, για να τον ακούσουμε να μας λέει κάτι το οποίο δεν μας έχει ξαναπεί, τουλάχιστον εδώ στον αέρα του Focus Fm.

Πατέρα μου, καλή σας ημέρα, την ευλογία σας.

-Καλή σου μέρα, παιδί μου! Καλημέρα και σε όλους τους αγαπητούς ακροατές σας!

-Τι πράγμα! Σας ακούμε, και εγώ, όποτε σας ακούω, χαμογελάω για κάποιον λόγο! Δεν ξέρω γιατί.

-Και πάντα να χαμογελάς, παιδί μου, γιατί η χαρά του Ουρανού είναι η χαρά ενός Πατέρα που θέλει το παιδί Του πάντα να είναι χαρούμενο! Να χαμογελά!

-Μεγάλη αλήθεια!

-Και τους Αγίους μας, παιδί μου, τους έστειλε ο Θεός μόνο για ένα πράγμα, για να μας κάνουν να χαμογελάμε. Να μάθουμε τη χαρά, την εγκάρδια χαρά!  

Γι’ αυτό και όταν πήγαινες κοντά σε τέτοιους αγίους ανθρώπους, όπως ήταν ο Γέροντας Παΐσιος, τίποτα άλλο δεν έκανες. Απλά, άνοιγε η καρδιά σου και έβγαινε η χαρά από μέσα της και έλαμπε το πρόσωπο σου!

Πώς το κατάφερναν; Ήξεραν αυτοί το μυστικό, γιατί άνοιγαν την καρδιά, για να μπει ο ίδιος ο Θεός της χαράς στην καρδιά τους. Και ο κάθε άνθρωπος που το δεχόταν αυτό, ήταν μετά χαρούμενος. Καταλάβατε; 

-Πώς θα βάλετε λοιπόν σήμερα εσείς το λιθαράκι το δικό σας στην σημερινή μας κουβέντα; Τι θα μας πείτε με λίγα λόγια;

 -Αχ, αγαπητέ μου Στέφανε…

Εμείς με τον γέροντα Παΐσιο, Στέφανε μου, δεν γνωριστήκαμε όσο ζούσε. Γνωριστήκαμε μαζί μετά το θάνατο του.

-Μάλιστα.

-Ήμουν τότε φοιτητής στο Πανεπιστήμιο και το όνομα του ήταν ήδη γνωστό σχεδόν σε όλους τους πνευματικούς κύκλους. Είχα λοιπόν έναν φίλο, που πήγαινε τακτικά στο Άγιο Όρος, και μου έλεγε:

«Έλα μωρέ, πάμε να τον δεις. Είναι άγιος άνθρωπος!»

Εγώ δυστυχώς, Στέφανε μου, έχοντας υπερβολική αίσθηση ταπεινότητας, λάθος βέβαια αυτό για τον εαυτό μου, ένιωθα ότι ήμουν σαν ένα κάρβουνο, ένας αμαρτωλός, και ντρεπόμουνα να πάω να δω τον άγιο αυτό άνθρωπο, έτσι όπως τον περιέγραφαν.

Φοβόμουνα ότι, θα ντρεπόμουνα τόσο πολύ και θα απογοητευόμουνα από τον εαυτό μου, βλέποντας την αγιοσύνη στο πρόσωπο του και τα λάθη στη δική μου καρδιά, που τα ζούσα κάθε μέρα.

Τον αγαπούσα όμως και τον παρακαλούσα να με συγχωρέσει, που δεν πήγαινα να τον δω, και του έλεγα πως είμαι αμαρτωλό παιδί και ντρεπόμουνα, που θα έβλεπα έναν άγιο. Έτσι σκεφτόμουνα τότε, ανόητα, Στέφανε μου. Ήμουν φοιτητής, μικρό παλικάρι ακόμα.

 Πόσο μετάνιωσα όμως μετά, μετά τον θάνατο του! Εγώ ήμουν πλέον στην Ιεραποστολή της Αφρικής.

Θα σας πω λοιπόν τώρα ένα παράξενο γεγονός που συνέβη και γνωριστήκαμε με τον γέροντα Παΐσιο.

Ήταν 18.11.2012….  18.11.2012!

-Ναι.

-Ήταν μια μέρα πολύ δύσκολη, Στέφανε μου, από το πλήθος των προβλημάτων που είχαμε στην Αφρική. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάποιους μάγους, που έκλεβαν ορφανά παιδιά και τα θυσίαζαν.

Για να αποκτήσουν δύναμη, τα θυσίαζαν στο όνομα κάποιων! Και ήταν τότε που φτιάχναμε τα σχέδια μας για τα ορφανοτροφεία εκεί στην Αφρική. Τουλάχιστον να προστατέψουμε αυτά τα παιδάκια, αφού δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο.

Εκείνη η ημέρα ήταν πολύ δύσκολη, γιατί έκαναν οι μάγοι, μάγια σε μας, συνέχεια! Είναι περιττό να σου πω ότι, ήταν τόση η δύναμη της μαγείας και του κακού, που έφτασε η στιγμή που απογοητεύτηκα, απελπίστηκα!

Βέβαια, ήμουν και μικρό παιδί (πνευματικά) ακόμα και δεν ήξερα τον τρόπο, την τεχνική, πώς πολεμάμε γερά και δυνατά. Εγώ είχα πάει κάτω για να βοηθήσουμε απλά σε συσσίτια και παρόμοια, αλλά βρέθηκα μέσα στην ουσία των προβλημάτων εκείνης της περιοχής.

Ήταν ένα βουνό των μάγων. Το ονομάζαμε «βουνό των μάγων», γιατί υπήρχαν πολλοί μάγοι εκεί και κάνανε πολλά κακά. Κι εγώ απέναντι ακριβώς, σε ένα άλλο βουνό, που έβλεπε στο βουνό των μάγων, ξεκινήσαμε το πρώτο χωριό για τα ορφανά.

Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι οι μάγοι είχαν βάλει σκοπό να το καταστρέψουν και να μας διώξουνε. Εγώ είχα βάλει σαν σκοπό, να διώξω εγώ αυτούς και να παραμείνουν τα ορφανά. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν ότι ο πόλεμος ήταν μεγάλος και πνευματικός.

Ήταν τόσος ο πόλεμος, που κάποια στιγμή, σου είπα σαν μικρό παιδί, απογοητεύτηκα και φοβήθηκα για τα άλλα παιδιά που είχα μαζί μου και σκέφτηκα να φύγω από εκεί.

Τότε, γονάτισα και παρακάλεσα την Παναγία και τον Χριστό να με βοηθήσουνε και όλους τους αγίους. Τότε θυμήθηκα και τον γέροντα Παΐσιο, για να μην τα πω όλα μαζί τώρα και επεκταθούμε κάπου αλλού, και του λέω:

«Γέροντα Παΐσιε, δεν μπόρεσα να σας δω στη ζωή. Μπορείτε εσείς να με βοηθήσετε τώρα από τον ουρανό ψηλά;»

Πόσο ήθελα εκείνη τη ημέρα να ήμουνα μαζί του, για να μου δώσει δύναμη και βοήθεια, Στέφανε. Ήταν τόση μεγάλη η στεναχώρια και τα γεγονότα, που δεν άντεξα. Τα μάτια μου ήταν ήδη δακρυσμένα, η καρδιά μου ήταν πονεμένη και προσπάθησα να κλείσω λίγο τα μάτια μου να ξεκουραστώ, λίγο να κοιμηθώ. Οπότε, ανάμεσα στο ξύπνιο και στον ύπνο, δεν ξέρω αν ήταν όνειρο ή όραμα; Δεν ξέρω. Είδα τον Γέροντα Παΐσιο και μου αυτοσυστήθηκε, γιατί εγώ δεν τον ήξερα. Δεν τον είχα δει προσωπικά. Και ξεκίνησε με μια πολύ γλυκιά φράση:

«Γιέ μου, είμαι ο παππούς σου ο Παΐσιος! Ο Γέροντας με την παιδική ψυχούλα! Μη φοβάσαι, γιε μου!».

Λέξεις απλές, μικρές, γλυκές, που εκείνη τη στιγμή ένιωσα όμως, λέγοντας μου ότι είναι ο παππούς μου, ένιωσα τον παππού μου κοντά μου! Γέμισε η καρδιά μου από δύναμη! Γέμισε από ελπίδα!

Μάλιστα, μου έκανε και ένα λογοπαίγνιο ξεκινώντας, γιατί εκείνη την ημέρα είπε πάρα, πάρα πολλά, παιδιά. Το λογοπαίγνιο ποιο ήτανε;

-Ποιο;

-Άκουσε να δεις, παιδί μου. Μου λέει:

«Αγαπημένο μου παιδί, αν μπορούσα να σου πω κάτι σαν παππούς της ψυχής σου, θα σου μιλούσα απλά και θα σου έλεγα:

“Βρε παιδάκι μου, πας καλά; Φοβόσουνα να έρθεις να επισκεφτείς τον καλό σου τον παππούλη, που αγαπάει το μικρό του το εγγονάκι και περίμενε να το κλείσει με πολλή αγωνία στην αγκαλιά του, να το χαϊδέψει και να του πει: “Κάνε κουράγιο, παιδάκι μου γλυκό”;

Και ο παππούς σου, γιε μου, πέρασε από δύσκολα μονοπάτια, πριν φτάσει στην αγκαλιά του Θεού και μπει στην θεϊκή καρδιά Του. Μα όποιος μπει εκεί, γιε μου, μόνο ευσπλαχνία και αγάπη μπορεί να δώσει. Αυτά είχα πάντα, γιε μου, από τότε που με άφησε να Τον γνωρίσω καλά ο Ιησούς μου και αυτά θα σου έδινα”».

Και άρχισε λοιπόν να με παρηγοράει και έλεγε:

«Και εγώ, παιδάκι μου, είχα ψηθεί από τα πυρά των πειρασμών. Υπέφερε ο μικρός Παΐσιος πολύ από το ταγκαλάκι και τις δοκιμασίες του. Και μάλιστα όχι μόνο από ένα, αλλά από εκατοντάδες ταγκαλάκια! Υπέφερα ακόμα και από αρρώστιες πολλές. Ήταν έτσι από τον Θεό, για να μπορώ να νιώθω τον πόνο των ανθρώπων και να τους συμπαραστέκομαι με αληθινό πόνο ψυχής.

Όμως, δεν πειράζει γιε μου, που δεν μπόρεσα να σου τα δώσω τότε στη γη. Θα σου τα δίνω τώρα συνέχεια από τον ουρανό και θα είναι πολύ πιο δυνατά! Δεν με πειράζει που δεν κατάλαβες πως ο παππούς Παΐσιος μόνο αγάπη και ευσπλαχνία έκρυβε στην καρδιά του και αυτό θα σου έδινε.

Θα ήθελα, όμως, να μην αμφιβάλει κανείς για το έλεος του Θεού και των δικών Του παιδιών (των αγίων, εννοούσε) και να μην στερείται από φόβο τις ευλογίες που θέλει να του δώσει. Προκειμένου να τις αποκτήσει, θα πρέπει πάντα να τολμά κανείς τον ευγενικό αγώνα. Ό,τι κάνει κάποιος με ευγένεια και θεϊκή αγάπη, δεν μπορεί παρά να προκαλεί χαρά πρώτα στο Θεό και μετά στα αδέλφια του».

Αυτή ήτανε η συνάντηση μας. Η πρώτη προσωπική μας συνάντηση, γιατί νομίζω ότι από εκείνη τη στιγμή δεν έπαψε εκείνος να με αγαπάει σαν παππούς…

-Εγώ, πατέρα Ελπίδιε, έχω να σας πω ότι, όπως εσείς εκείνη τη στιγμή μέσα στη δίνη και στις δυσκολίες που σας είχαν παρουσιαστεί στις 18.11.2012 όπως είπατε, όπως τον είδατε και αισθανθήκατε βάλσαμο, εξίσου βάλσαμο ήταν και η δική σας παρέμβαση στην σημερινή εκπομπή.

Ήτανε δηλαδή καταλυτική νομίζω αυτή η περιγραφή, που δεν την είχαμε ξανακούσει. Και την ακούμε για πρώτη φορά και σας ευχαριστώ πάρα πολύ, όπως σας ευχαριστούνε και χιλιάδες ακροατές, οι οποίοι μας ακούνε σήμερα.

-Αχ παιδάκι μου, ο Παΐσιος ήτανε παιδί! Έτσι πάντα μου έλεγε έκτοτε. Γιατί μετά δεν έπαψε να μας βοηθάει και να με συμβουλεύει, να με αποτρέπει από κάποιες ενέργειες, που θα με έφερναν σε δυσκολίες, αλλά και να με προετοιμάσει από τότε, σ’ αυτό που ερχόταν τώρα.

Και μάλιστα συγκεκριμένα, είναι η πρώτη φορά βέβαια αυτά που τα λέω, αυτά ήθελα να τα κρύψω μέσα στην καρδιά μου, γιατί είναι προσωπικές (εμπειρίες)…

-Πείτε αυτό, γιατί με πιέζει πάρα πολύ ο χρόνος. Πείτε αυτό για να ολοκληρώσουμε.             

-Εκείνη την ημέρα τον παρακάλεσα, όταν ξύπνησα, όταν συνήλθα. Ήταν πάρα πολλά αυτά που έλεγε. Του λέω:

«Φώτισε με, παππούλη μου, παππού μου, όλα αυτά που μου είπες να τα γράψω σε ένα χαρτί. Φώτισε με, και να μου τα θυμίσεις όλα».

Εκείνη την ημέρα έγραψα όλα αυτά που είπε, για όλα αυτά που θα γίνουν, για όλα αυτά που έρχονται, για τις συμβουλές τις όμορφες που έδινε. Είναι πάρα πολλά, αλλά δεν έχουμε χρόνο να τα πούμε αυτά.

-Λοιπόν, θα τα πούμε άλλη φορά. Δεσμεύομαι και κάποια στιγμή που θα σας φέρει ο δρόμος σας στην Θεσσαλονίκη, θα κάνουμε εδώ μία εκπομπή ολόκληρη μαζί παρέα. Εντάξει;

- Ο Παΐσιος ας μπει στις καρδιές ολονών!

-Μακάρι!

-Όχι σαν άγιος! Δεν το ήθελε να μπει σαν άγιος. Ήθελε να μπει σαν παππούς της καρδιάς! Ήθελε να μπει μέσα στις ψυχές. Όπως είναι ο παππούς που αγαπάει τα παιδιά του, τα εγγονάκια του, έτσι να τον αγαπήσουμε.

Και αυτός ένα πράγμα θέλει μονάχα. Να βοηθήσει όλα τα παιδιά, που θα τον αγαπήσουμε έτσι, να αγαπήσουν τον Θεό που αγάπησε ο ίδιος. Και δεν Τον αγάπησε. Εκείνος λέει δεν Τον αγάπησε. Τον ερωτεύτηκε! Έτσι θέλει.

-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Την ευλογία σας, πατέρα.

-Να είσαι καλά, παιδί μου!

-Να είστε καλά.